Εκδήλωση συναισθημάτων: αδυναμία ή δύναμη; – γράφει η Φιορέλλα.
Ένα μεγάλο ερωτηματικό με τριβελίζει μέρες. Εμένα, εσάς αλλά νομίζω και ολόκληρη την ανθρωπότητα ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, ηλικίας, φύλου, πολιτικών απόψεων, οικονομικού επιπέδου κ. α. Μπορεί να θεωρηθεί η εκδήλωση συναισθήματος αδυναμία;
Ή θεωρείται δύναμη μεταμφιεσμένη σε αδυναμία και έτσι ξεγελά;
Το ότι ένας άνθρωπος έχει την δύναμη να νιώσει τα συναισθήματα και ύστερα να τα εκδηλώσει χωρίς φόβο τον κάνει δυνατό. Ρισκάρει! Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ένα συμβόλαιο που υπογράφεις ούτε ένα παιχνίδι. Είναι όλα εκείνα που είναι αόρατα στα μάτια, άυλα και νοερά. Οι φιλίες, οι σχέσεις, το δέσιμο των ανθρώπων περιέχει πάντα ένα τουλάχιστον συναίσθημα. Οι σχέσεις στην ζωή μας μπορεί να είναι ερωτικές, φιλικές και επαγγελματικές , άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο φορτισμένες από συναισθήματα.
Είναι το πιο φυσιολογικό στην ζωή μας να βιώνουμε συναισθήματα. Αυτά μας καθορίζουν και μας οδηγούν.
Χωρίς αυτά μια κενή ζωή με μια λιτή και μονότονη λογική.
Σε έναν κόσμο χωρίς συναίσθημα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει κοινωνία.
Έναν κόσμο δίχως “θέλω” μέχρι που θα έφτανε; όχι πολύ μακριά. Μπορεί πολλοί να το χλευασουν, να το φοβηθούν και να έχουν μάθει να θάβουν αυτά που νιώθουν, για το “καλό” τους ή για το “καλό” των άλλων. Αλλά στην πραγματικότητα η ζωή που κάνουν είναι η ζωή που ήθελαν; Όταν η νύχτα πέσει και τα βλέφαρά λίγο πριν κλείσουν το μυαλό και η καρδιά θα είναι ικανοποιημένη από την ανομολόγητη αλήθεια τους; Άρα πως μπορούμε να θεωρήσουμε την εκδήλωση συναισθημάτων αδυναμία; μήπως είναι δύναμη; μήπως η εκδήλωση συναισθημάτων απαιτεί την δύναμη να διαχειριστεις τις συνέπειες της αλήθειας. Αυτές τις συνέπειες που ίσως σε οδηγήσουν πιο κοντά στα όνειρα και τα “θέλω” σου, όσο όμορφες ή επίπονες είναι οι συνέπειες. Ο σύντροφος, ο φίλος, ο αδερφός είναι εκεί γιατί ξέρει την αλήθεια σου, γιατί αυτή αγαπά! Δεν μπορώ λοιπόν να πω ότι το να νιώθω είναι αδυναμία. Δεν μπορώ να πω το να εκδηλώνω όλα αυτά που σκέφτομαι και νιώθω είναι αδυναμία.
Είναι δύναμη, είναι η αλήθεια μου.
Αυτοί που με αγαπούν ξέρω ότι με αγαπούν ακριβώς για αυτό.
Για τον εσωτερικό εαυτό μου που ελπίζει, λυπάται, χαίρεται, αγαπά, μισεί, ζηλεύει, διεκδικεί, στηρίζει, ενθουσιάζεται, πεισμώνει, θυμώνει, κλαίει, γελάει και ονειρεύεται.
Γιατί αυτό είναι η ζωή όλα γίνονται για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες για συναίσθημα του εσώτερου εαυτού μας.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
