1 χρόνος στην Ελλάδα – Ελένη Μπουμπούκα

ellada-boubouka

1 χρόνος στην Ελλάδα – γράφει η Ελένη Μπουμπούκα.

30 Μαίου έκλεισα ένα χρόνο από τότε που έφτασα στην Ελλάδα μετά την τελευταία μου δουλειά στο εξωτερικό. Για 3 συνεχόμενα χρόνια εργαζόμουν στο εξωτερικό για το μεγαλύτερο κομμάτι του χρόνου και γυρνούσα στην Ελλάδα τα καλοκαίρια για τη σεζόν. Άστατη ζωή κάνεις μου λένε. Τα τελευταία 6 χρόνια κάνω τη δουλειά που αγαπώ και άλλες που αγάπησα στην πορεία. Το που βρίσκομαι έχει πολύ σημασία για εμένα όπως και με τι ανθρώπους συναναστρέφομαι. Για εσένα;

Ο τελευταίος χρόνος στην Ελλάδα…

Λόγω του COVID κατα βάση αλλά και άλλων παραγόντων βεβαίως ,με έκανε να καταλάβω ότι  μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις παντού. Δεν υπάρχει ένα μέρος ακόμα για εμένα αλλά υπάρχω εγώ σίγουρα για εμένα παντού. Σε κάθε σενάριο. Η καλύτερη επένδυση που μπορώ να κάνω λοιπόν είναι ο εαυτός μου. Η καλύτερη επένδυση που μπορείς να κάνεις είναι ο εαυτός σου. Τι σημασία έχει που οι γονείς μας ίσως θέλουν εγγόνια ή ένα καλό γαμπρό( όχι οι δικοί μου πάλι καλά) αν αυτό δεν είναι αυτό που σε γεμίζει. 

Ξέρω και συνειδητοποιώ ακόμα περισσότερο όσο μεγαλώνω…

Πόσο πολύ θέλω να εξελίσσομαι, πόσο πολύ θέλω να με βλέπω να μεγαλώνω, να τρώω τα μούτρα μου, να χάνομαι μέσα σε δουλειές, σχέσεις και καταστάσεις. Αυτό που διαλέγω εγώ να κάνω είναι αυτό που ξέρω ότι μπορώ. Δεν λέω ότι δεν έχω κάνει επιλογές από ανάγκη στο θέμα της εργασίας, όλοι το κάναμε και το κάνουμε αλλά είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι αν έρθει μια ευκαιρία που είναι για εμάς, ακόμα και αν δεν είναι των ονείρων μας αλλά έχει δυνατότητες να γίνει, να την αρπάξουμε. Ρίσκο. Αυτό ήταν αυτή η χρονιάς στην Ελλάδα για εμένα και συνεχίζει να είναι. 

 Αν το καλοσκεφτείς όλες οι επιλογές μας είναι ρίσκα. Θα μπορούσα να έχω φύγει πάλι, ή να πάω κάπου που ήδη γνωρίζω. Ποιό το νόημα όμως; Θέλω πυροτεχνήματα, θέλω κλάματα, πίεση, δυσκολίες αλλά και δυνατά γέλια, αγκαλιές, φιλίες, νέες σχέσεις ζωής.

Αυτός ο χρόνος μπορεί να είχε υπάρξει και όταν τελείωσα τη σχολή μου. Δηλαδή απλά να είχα μείνει στην Θεσσαλονίκη, εκεί που σπούδασα και να ήταν ακόμα ένας χρόνος. Δεν τον υποτιμάω λόγω timing. Απλά, αυτή τη στιγμή νιώθω και θέλω να σκεφτείς και εσύ περιόδους της ζωής σου που πέρασαν, και το τώρα.

Εγώ τώρα ξέρω, ότι κανείς δεν μπορεί να μου πει τι μπορώ να κάνω και τι όχι. Ξέρω.

Εσύ ξέρεις;

    

Επικοινωνία με τον συντάκτη