Αργεί η ενηλικίωση… – γράφει η ψυχολόγος Ηλιάνα Παχατουρίδη.
Κοινωνικό ελληνικό φαινόμενο είναι πως η ενηλικίωση αργεί.
Τι σημαίνει αυτό;
Τυπικά ενηλικιωνομαστε στα 18 έτη. Επαγγελματικά και οικονομικά μετά τα 23-24.Και συναισθηματικά; Κάποτε…ορισμένοι ίσως και ποτέ…
Ετών 30: Μα θέλω να ζήσω ανέμελη! Κουράστηκα με τόσες υποχρεώσεις και καθωσπρεπισμό! Από μικρή θυμάμαι να αναλαμβάνω ευθύνες…
Ετών 50: Την ανεμελιά τη χάσαμε… μόνο στιγμές μπορούμε να έχουμε.
Τι έχω μπερδέψει; Τι έχω χάσει; Τι απάντηση είναι αυτή; Γιατί νιώθω αναστατωμένη; Τι έχω ζήσει ή και όχι; Και τι ψάχνω να βρω στο σήμερα; Ποια παιδική ανάγκη αναδύεται στην ενήλικη ζωή μου; Τι πενθώ; Και πόσος χρόνος χρειάζεται να αφιερώσω σε αυτή τη διαδικασία πένθους; Μπορώ να την καλύψω ή να μου την καλύψει κάποιος άλλος; Είναι όντως παιδική η ανάγκη αυτή;
Αυτό που δεν έζησα ως παιδί εμφανίζεται ως παγίδα-ανάγκη στο σήμερα. Καθώς… ψάχνω να το ζήσω αλλά δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Μεγάλωσα και μεγάλωσαν και οι υποχρεώσεις μου. Την ανεμελιά την έχασα. Και αν ξεκινήσω να το ζήσω – πενθήσω μην μείνω πολύ… γιατί είναι παγίδα! Θα πολωθώ… γιατί είναι γλυκιά η ανεμελιά. Οφείλω να το δω εάν θέλω ηρεμία και ειρήνη με τον εαυτό και τον άλλον άνθρωπο.
Ο τρόπος λοιπόν που μεγαλώνει ένα παιδί σε μια οικογένεια καθορίζει την ενηλικίωση του.
Έπαιξε; Γέλασε; Έκλαψε; Χτύπησε; Κινήθηκε ανέμελο; Έκανε βλακίες; Τιμωρήθηκε; Ανέλαβε ευθύνες μεγάλων; Προστάτεψε; Έφτιαξε τη βαλίτσα του για τις διακοπές; Ξέχασε να πάρει κάτι; Και τι έγινε;
Και πως χρειάζεται άραγε να ζήσει ένα παιδί για να ενηλικιωθεί αργότερα;
ΑΝΕΜΕΛΟ!
Ας επιτρέψουμε σε ένα παιδί να ζήσει ανέμελο με μικρές παιδικές υποχρεώσεις! Ας του επιτρέψουμε να παίξει, να χτυπήσει και να κλάψει. Ας το αφήσουμε να χοροπηδήσει.Ας το αφήσουμε να εξερευνήσει. Ας ήμαστε εκεί για να μην χτυπήσει. Ας μην αναλάβει ευθύνες και προβλήματα γονέων. Ας το αφήσουμε να ετοιμάσει τη βαλίτσα μόνο του. Και ας ξεχάσει κάτι. Ας του παρέχουμε τις βασικές ανάγκες: αγάπη, τροφή, σωματική επαφή.
Εάν το παιδί δεν ζήσει την ηλικία του, ο/η έφηβος/η την εφηβεία του…. ο ενήλικας κινδυνεύει να μην έχει την ενηλικίωση του όντας συναισθηματικά εγκλωβισμένος σε μια παιδική ανάγκη που δεν θα καλυφθεί στο σήμερα, παρά μόνο σε στιγμές.
Στιγμές…Στιγμές…Στιγμές…
*ανεμελιά = παιδί, χωρίς ανησυχίες ή προβλήματα
Επικοινωνία με τον συντάκτη
