Ήταν οι Γιορτές. Αλλά είχαμε και Covid. – Γράφει η Ελένη Μπουμπούκα
Εσύ με ποιούς πέρασες τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά;
Εγώ βγήκα θετική ανήμερα Χριστουγέννων και εκεί ξεκίνησε και ο εφιάλτης.
Μιλώντας για εφιάλτη δεν εννοώ την υγεία μου ευτυχώς, παρά για την ψυχική μου υγεία.
Η αντιμετώπιση από τους γύρω μου ήταν αυτό που κάνει και θα συνεχίσει να κάνει τις καραντίνες, τα θετικά τεστ και την πανδημία σαν σύνολο, μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Ήμουν καραντίνα, έχω ξανακάνει καραντίνα απλά αυτή τη φορά υπήρχε λόγος να κλειστώ μέσα γιατί θα μπορούσα να μεταδώσω τον ιό.
Σέβομαι την καραντίνα και τον φόβο αλλά δεν θα ξεχάσω πώς ένιωσα έξω κατευθυνόμενη να κάνω μοριακό τεστ την αντίδραση μιας κυρίας που να μου λέει ‘ δεν επιτρέπεται να βγαίνετε έξω’.
‘Και πως θα κάνουμε το τεστ;’ ήταν η μόνη απάντηση που έδωσα από όλες αυτές που μου ήρθανε στο μυαλό.
Η κυρία απομακρύνθηκε και ανέβασε πιο πάνω τη μάσκα της.
Και διερωτώμαι εγώ αν απλά της είχα πει ήρθα να κάνω τεστ γιατί τρέχει η μύτη μου θα αντιδρούσε το ίδιο; Μπορεί. Ο άλλος καλός κύριος στην είσοδο του νοσοκομείου που δοκίμασα να πάω για μοριακό τεστ όταν του είπα ότι ήρθα σε επαφή με κρούσμα μου είπε ‘ όλοι μας έχουμε έρθει σε επαφή κοπέλα μου, και ερχόμαστε καθημερινά’. Δεν τον τρόμαξα ποτέ, λες και δεν ήμουν κινούμενος ιός.
Ενώ οι δύο περιπτώσεις είναι τα δύο άκρα, εγώ και με τους δύο ένιωσα έναν θυμό.
Στη μία περίπτωση γιατί ένιωσα λες και είχα πανούκλα και στην δεύτερη λες και δεν συμβαίνει τίποτα και ότι ο ιός είναι ουσιαστικά οκ.
Σαν πανούκλα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και σαν φυσιολογική ένιωσα ένοχη και απογοητευμένη με το σύστημα που το περνάει όλα πολύ χαλαρά.
Η σύγχυση είναι εμφανής.
Τη μία στιγμή θέλεις να σταματήσει όλο αυτό και να αρχίσουμε να ζούμε με αυτό και από την άλλη η μαυρισμένη σου ψυχή από τις ειδήσεις με θανάτους παντού δεν μπορεί να δεχτεί ότι είμαστε έστω και λίγο έτοιμοι ώστε να ζήσουμε με αυτό.
Τα Xριστούγεννα μόνη μου πέρασα τέλεια τρώγοντας φαγητό της μαμάς που αφέθηκε έξω από την πόρτα μου χωρίς κάποια έπαφή και παρακολουθώντας Netflix. Ξέρω ότι και εσύ μπορεί να ήσουν σαν εμένα.
Αφού ελευθερώθηκα χωρίς κανένα ‘κουσούρι’ όπως φαίνεται αποφάσισα να μην αντιμετωπίσω κανέναν, με θετικό τεστ, με αρνητικό τρόπο ξανά. Μπορεί το αποτέλεσμα του τεστ να μην μπορούμε να το αλλάξουμε αλλά σίγουρα τη στάση μας απέναντι στον ασθενή μπορούμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει να μην παίρνουμε και τις κατάλληλες προφυλάξεις.
Νιώθω ότι ο φόβος παίρνει τη θέση της ανθρωπιάς και ότι αντί να ταϊζουμε την ανθρωπιά μας σε τόσο δύσκολες καταστάσεις αφήνουμε τον εαυτό μας να φαγωθεί από τον φόβο.
Ας μην υποτιμάμε τη σοβαρότητα των καταστάσεων αλλά και ας μην ξεχνάμε ότι οι αντιδράσεις μας θα έπρεπε να είναι με βάση το τι σκεφτόμαστε εμείς και όχι να επηρεαζόμαστε από μεμονωμένα περιστατικά.
Επικοινωνία με τον συντάκτη