Η κατάθλιψη ως δώρο. – γράφει η Τορίνα Τσεπελάκη – Ψυχολόγος.
Η κατάθλιψη είναι ίσως η πιο πολυσυζητημένη ψυχική διαταραχή, η πιο πολυακουσμένη και πολύμελετημένη. Χιλιάδες άνθρωποι την έχουν γνωρίσει και έχουν ζήσει χέρι χέρι μαζί της για μεγάλα διαστήματα. Κατάθλιψη ίσον το απόλυτο κενό . Μπορούν πολλά να την προκαλέσουν. Ένας θάνατος πολύαγαπημένου μας προσώπου που μας βυθίζει στο πένθος , τραυματικές εμπειρίες που μας χαράζουν την ψυχή ανεξίτηλα με τρόπους αναπάντεχους , τα γονίδια άλλοτε και αυτή η λίστα τελειωμό δεν έχει . Χαρακτηριστικά της: η απουσία ηδονής, αισιοδοξίας και ελπίδας. Η δυσκολία για να κάνεις τα πιο απλά, από ένα μπάνιο, μέχρι μια μικρή βόλτα ενώ βιώνεις την απόλυτη μοναξιά και ματαιότητα. Χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου.
Η αλήθεια είναι όμως, πως όπως σε κάθε σκοτεινό γεγονός της ζωής, κάπου, άμα κοιτάξεις από μίαν άλλην οπτική γωνία, θα δεις και την θετική πλευρά, που κάτι σου μαθαίνει, σε δυναμώνει και σε αλλάζει. Έτσι, και με την κατάθλιψη, και ας είναι ο ορισμός του “όλα μαύρα “. Υπάρχουν και τα θετικά της και αυτά σίγουρα δεν είναι τα συναισθήματα που βιώνεις εκείνη την στιγμή. Πολλές φορές κάποια από αυτά που την έφεραν στην πόρτα σου μπορεί να είναι λάθη για τα όποια δεν έφτιαξες εσύ, δεν σου εξήγησε κάνεις , συμπεριφορές που κουβαλάς από παιδί γιατί έτσι έμαθες.
Συμπεριφορές τέτοιες μπορεί να είναι να παραμελείς τον εαυτό σου, τις ανάγκες σου, τα θέλω σου, είναι να συμβιβάζεσαι με πράγματα πολύ λιγότερα από όσα αντέχεις και αξίζεις, είναι να κουβαλάς ευθύνες άλλων και όχι μόνο τις δικές σου.
Είναι να φροντίζεις για όλους μα όχι για τον εαυτό σου.
Είναι να κυνηγάς το τέλειο, το άπιαστο και πότε να μην νιώθεις αρκετός.
Είναι να μην βάζεις όρια και να αφήνεις να σε τσαλαπατάνε, να μην λες όχι και τελικά να σε προδίδεις, να μην σε αφήνεις να εκφραστείς όπως θες και οπότε το θες.
Έτσι, ο παραμελημένος εαυτός σου τσιρίζει μέσα σου, και πολλές φορές βρίσκει άλλους τρόπους να σου ζητήσει βοήθεια. Ένας τρόπος, είναι να παγώσει τα συναισθήματα σου, την όρεξη σου για ζωή, να σου φέρει την απόλυτη μαυρίλα με σκοπό τελικά να σε απελευθερώσει.
Έτσι, σου λέει στοπ, δεν αντέχω άλλο, άκουσε με και φρόντισε με, δώσε μου χρόνο να κλείσω τις πληγές μου και εγώ θα στο ανταποδώσω με το καλύτερο δώρο. Ένα καινούργιο, πιο επουλωμένο, φροντισμένο και αυθεντικό εαυτό που ξέρει πια τι συνέβαινε. Που βρήκε την δύναμη να ξανασηκωθεί και να παλέψει, αλλά αυτή τη φορά με περισσότερη γνώση, με περισσότερη αυτο-αποδοχή και κατανόηση προς τον ίδιο μα και προς τους άλλους. Έναν εαυτό με όρια, με αυτοσεβασμό και ειλικρίνεια, έναν εαυτό που ξέρει να ακούει τις ανάγκες του και έχει αγαπήσει τον ίδιο χωρίς όρια και προϋποθέσεις .
Αυτός ο εαυτός είναι το δώρο σου στη μάχη σου με την κατάθλιψη και μην ξεχνάς δεν έφταιγες ποτέ εσύ, είναι όλα αυτά ρούχα που σου φόρεσαν από παιδί και τώρα ήρθε η ώρα να τα πετάξεις , και να φορέσεις αυτά που σου ταιριάζουν πραγματικά και που θα έχεις εσύ διαλέξει. Μια ανάσα ελευθερίας, γαλήνης και αυτογνωσίας αυτό το ταξίδι θα σου χαρίσει. Να μην την φοβάσαι λοιπόν την κατάθλιψη και ας ισοδυναμεί με τον ίδιο τον θάνατο στην ψυχή σου. Να σε πάρεις από το χέρι και να αφεθείς σε αυτό το δύσκολο και στρυφνό, μακρύ ταξίδι της θεραπείας σου γιατί, αυτά που θα ανακαλύψεις ίσως σε τρομάξουν, σε απογοητεύσουν και σε στεναχωρήσουν, όμως σίγουρα θα σε αναζωογονήσουν και θα σε στρέψουν ξανά προς το φως. Είναι μια μάχη, ίσως η πιο δύσκολη της ζωής σου, όμως αξίζει να πιστέψεις ότι μπορείς να βγεις από αυτό και να αναπνεύσεις ξανά τον καθαρό αέρα της ζωής. Μπορείς. Κι αν πέσεις πολλές φορές στο ταξίδι αυτό, να θυμάσαι ότι και αυτό μέρος της διαδικασίας είναι .
Να σου μιλάς γλυκά και να σε προσέχεις . Σου αξίζει η χαρά.
Με αγάπη σε όσους παλεύουν με το σκοτάδι
