Βοήθεια – γράφει η Άννα Μαργαρά, Ψυχολόγος.
Πόσο συχνά ζητάς βοήθεια;
Πως νιώθεις όταν ζητάς βοήθεια;
Πως είναι να είναι κανείς αβοήθητος και να βρίσκει την δύναμη να απευθυνθεί κάπου;
Έρχονται στιγμές που οι άνθρωποι δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.
Χρειαζόμαστε κάποιον άλλο να μας ξεκολλήσει από τη δυσκολία μας.
Να μας πιάσει από το χέρι, να στηριχτούμε πάνω του και να δώσουμε ώθηση να βγούμε από αυτό που μας ζορίζει.
Πόσο εύκολο είναι όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια;
Υπάρχουν φορές που δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε υπερήρωες. Γιατί μας έχουν πείσει ότι ως ενήλικες πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας.
Να είμαστε ανεξάρτητοι. Να μην έχουμε ανάγκη κανέναν.
Να τρέχουμε για όλους και για όλα αγγίζοντας την τελειότητα.
Είναι ανθρώπινο αυτό;
Παύει κανείς να είναι άνθρωπος όταν ενηλικιώνεται;
Μπαίνει στη σφαίρα των υπερηρώων και αποκτά υπεδυνάμεις;
Το να συνειδητοποιεί κανείς ότι χρειάζεται βοήθεια δεν είναι το μοναδικό βήμα. Χρειάζεται να ζητήσει και βοήθεια.
Το να ζητάμε βοήθεια, το να έχουμε ανάγκη τη βοήθεια, δεν μας καθιστά αδύναμους.
Μας βοηθά στην εγγύτητα.
Να έρθουμε κοντά. Να επιβιώσουμε.
Είναι οι πραγματικά δυνατοί αυτοί που έχουν το θάρρος να παραδεχτούν, πρώτα στον εαυτό τους και μετά στους άλλους, ότι κάτι δεν μπορούν να το φέρουν εις πέρας.
Δυνατός είναι αυτός που αναγνωρίζει, δέχεται και δεν φοβάται τις αδυναμίες του. Μόνο έτσι μπορεί να τις ξεπεράσει και να πάει παρακάτω.
Είναι ένδειξη σεβασμού και αγάπης προς το εαυτό.
ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΖΩ, ΜΕ ΣΕΒΟΜΑΙ, ΜΕ ΑΓΑΠΩ.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
