Εκπαιδευτικός ρόλος: Τελικά ποιος είναι και πώς τον βρίσκουμε; Ένα προσωπικό βίωμα…-γράφει η Θεοδώρα Καββαδία – Ανθρωπιστική Εκπαιδευτικός & Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας.
Στη διάρκεια της πρακτικής μου άσκησης, λίγο πριν ολοκληρώσω τον τελευταίο κύκλο σπουδών μου ως εκπαιδευτικός προσχολικής αγωγής, απασχολήθηκα στο πρωϊνό πρόγραμμα ενός δημόσιου παιδικού σταθμού, στο τμήμα των νηπίων. Η εμπειρία πρωτόγνωρη και συναρπαστική για εμένα. Για πρώτη φορά κλήθηκα να εφαρμόσω τη θεωρία στη πράξη. Θα λειτουργούσα υποστηρικτικά ως βοηθός μέσα σε ένα αυστηρά δομημένο πλαίσιο προσχολικής αγωγής. Οι συγκρούσεις λοιπόν και τα διλήμματα ήταν καθημερινά. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου εξαντλημένο και απογοητευμένο, να προσπαθεί να εντοπίσει παραθυράκια «ελευθερίας», ώστε να πάρω πρωτοβουλίες και να δοκιμάσω τεχνικές και μεθόδους.
Πιο συγκεκριμένα…
Βρέθηκα σε ένα τμήμα του οποίου η υπεύθυνη παιδαγωγός λειτουργούσε με ξεπερασμένες, δασκαλοκεντρικές αντιλήψεις περί κατήχησης και οργάνωσης μια μαθητικής τάξης. Η ευθύνη και ο έλεγχος ανήκαν αποκλειστικά σε εκείνη. Η λήψη πρωτοβουλιών από το βοηθητικό προσωπικό θεωρούνταν επανάσταση και κυρίως αμφισβήτηση του εκπαιδευτικού της ρόλου. Ειδικά από μία φοιτήτρια που κάνει την πρακτική της.
Μέσα λοιπόν σε αυτά τα πλαίσια δοκίμασα…
Το θάρρος , την διεκδικητικότητα και την πίστη στις αξίες μου. Κατάλαβα τελικά με ποιες από αυτές τις αξίες λειτουργώ συνειδητά, αλλά κυρίως ασυνείδητα, βιώνοντας αμφιθυμία και προσωπική αμφισβήτηση.
Πολλές φορές μου ζητήθηκε να διεκπεραιώσω μηχανικά μια εκπαιδευτική διαδικασία. Να ολοκληρωθεί π.χ. μία άσκηση εγγραμματισμού, στο χρόνο που είχε οριστεί αποκλειστικά από την υπεύθυνη παιδαγωγό.
Υπήρξαν λοιπόν στιγμές που ήμουν «υπάκουη», ασκώντας και εγώ πίεση σε κάποιο από τα νήπια να πλύνει πχ. γρήγορα τα χέρια του, να γράψει γρήγορα το γραμματάκι, ακουμπώντας στη σωστή γραμμούλα, πιάνοντας σωστά το μολύβι.
Άλλες όμως στιγμές, βάζοντας μπροστά τις εκπαιδευτικές αξίες που εγώ ήθελα να ακολουθήσω, αμφισβητούσα την μαθησιακή διαδικασία και τον τρόπο διεξαγωγής της, με το να προτρέπω τα παιδιά να εκφραστούν ελεύθερα, να έχουν δυνατότητα επιλογής στις δραστηριότητες και τελικά με το να προσαρμοστώ εγώ στους δικούς τους ρυθμούς.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες μία από τις πιο αποκρουστικές διαδικασίες για μένα ήταν η ώρα του φαγητού. Έπρεπε να ταϊσω τα νήπια, συνήθως φαγητά που δεν τους άρεσαν, μέσα σε ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Προσπαθώντας λοιπόν να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις του πλαισίου, προσπαθούσα να βρω διάφορα «αεροπλανικά» ξεγελαστικά κόλπα για να κάνω περισσότερο ευχάριστη τη διαδικασία στα νήπια που δυσκολεύονταν να πειθαρχήσουν. Παρόλα αυτά, ένα από τα παιδιά, το οποίο αντιμετώπιζε μαθησιακές και επικοινωνιακές δυσκολίες, μεγαλώνοντας σε ένα δίγλωσσο οικογενειακό περιβάλλον, πιέζοντάς το εγώ να φάει, με κοιτάει θυμωμένα και μου λέει: «ΘΑ ΣΕ ΠΩ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ!» . Αυτή η φράση ήρθε να με συνταράξει και με συνοδεύει ακόμα, σε πολλές φάσεις της ζωής και του έργου μου. Είναι εκεί για να μου υπενθυμίζει ποιος είναι κάθε φορά, ο ρόλος μου, ο στόχος μου, τα όριά μου, οι αξίες και οι προσδοκίες μου…
Επικοινωνία με τον συντάκτη
