Πανεπιστήμιο, σπουδές, ταξίδια, εργασία…
Και τι είναι αυτό που τελικά που θα με γεμίσει; Γράφει η Παιδαγωγός-Φιλόλογος Ελένη Μπουμπούκα.
Αυτήν την ερώτηση μπήκα στο πανεπιστήμιο σε μια σχολή που ήταν η 5η μου επιλογή. Ήμουν χαρούμενη που μπήκα αλλά δεν ήταν και αυτό που ήθελα.
Σας θυμίζει κάτι;
Τα τινά ήτανε 2, είτε να ξαναδώσω, οπότε σύμφωνα με το σκεπτικό μου να χάσω άλλη μία χρονιά της ζωής μου, είτε να πάω και να εκμεταλλευτώ ό,τι είχε να μου δώσει αυτή η σχολή και το Πανεπιστήμιο. Σαν επαγγελματίας Παιδαγωγός- Φιλόλογος λοιπόν μέσα από τη σχολή της Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής μπόρεσα να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου που έπρεπε. Για να γίνω αυτό που είμαι σήμερα και για κάνω αυτά που έχω κάνει και όσα έρχονται.
Μία απόφαση πολλές φορές μας φέρνει πιο κοντά σε αυτό που τελικά θέλαμε να κάνουμε αλλά είχαμε εγκλωβίσει τον εαυτό μας σε έναν μόνο τρόπο για να το πετύχουμε.
Μέσα στο Πανεπιστήμιο έγινα μέλος ενός Οργανισμού με προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών από όλο τον κόσμο. Τα Αγγλικά μου στο χαρτί σε πολύ καλό επίπεδο. Όταν έπρεπε όμως να κάνω συνεντεύξεις σε παιδιά από το εξωτερικό ή ακόμα και να δώσω πληροφορίες για την όμορφη Θεσσαλονίκη, η γλώσσα μου κόμπος. Βέβαια σαν κατάσταση πολύ συχνό φαινόμενο, μιλώντας για την Ελλάδα φυσικά. Μέσα από αυτήν μου την εμπειρία βελτιώθηκα τόσο, που αποφάσισα να πάω σε ένα σχολείο στην Ουγγαρία και να διδάξω Αγγλικά σε παιδάκια εθελοντικά. Έτσι ώστε να αναπτύξω και άλλες δεξιότητες, είτε προσωπικές είτε επαγγελματικές καθώς θα ήμουν καθηγήτρια στο μέλλον.
Η πρώτη μου εμπειρία λοιπόν στο εξωτερικό μόνη μου…
Ήταν στα 20 μου, για 1.5 μήνα, σε μια χώρα που τα Αγγλικά σαν γλώσσα δεν τα συμπαθούν ιδιαίτερα. Μιλάω για την Ουγγαρία. Αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να πάει πολύ άσχημα και να είναι πολύ δύσκολη αλλά όπως έλεγα και στα παιδιά του Πανεπιστημίου όταν τα παρότρυνα να πάνε πριν πάω εγώ. Τέτοιου είδους εμπειρίες είναι για να μάθεις τα όριά σου και για να καταλάβεις έως που μπορείς να φτάσεις εσύ ο ίδιος.
Τα άτομα που συναντάς στον δρόμο σου είναι για να σε βοηθήσουν είτε το θέλουν είτε όχι.
Κάθε άνθρωπος που συναντάμε είναι για να μας δείξει κάτι διαφορετικό – είτε για τον κόσμο είτε για τον εαυτό μας μέσα σε αυτόν.
Σκεφτόμαστε ότι αυτά που κάνουμε στο Πανεπιστήμιο είναι για εκεί. Όταν βγούμε με το πτυχίο πρέπει να ακολουθήσουμε την πεπατημένη οδό. Αυτή είναι. Aμέσως Μεταπτυχιακό γιατί τώρα ακόμα είσαι φρέσκος στο διάβασμα, μετά δεν θα το πάρεις ποτέ απόφαση. Ύστερα να βρω μια δουλειά πάνω στο πτυχίο μου, γιατί αλλιώς πως θα το χρησιμοποιήσω και όλα τα χρόνια πήγαν χαμένα.
Η σταθερότητα είναι πολύ σημαντική στη σήμερον εποχή… Αν δεν βάζεις και κάτι στην άκρη, πως κοιμάσαι ήσυχος…; Τελοιόφοιτος λοιπόν με άγχος και στρες, πόσο μάλλον στην τωρινή κατάσταση που ο πήχης έχει ανεβεί σε όλα τα επίπεδα. Είναι άραγε η τωρινή κατάσταση ο αποδιοπομπαίος τράγος για να καθίσουμε και να καταβροχθιστούμε από την κοινωνική πίεση που τόσο μας ζορίζει;
Eίναι άραγε η στιγμή όντως που θα πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε;
Η συνέχεια στο δεύτερο μέρος: Μετά το πανεπιστήμιο, τι;: 2
Επικοινωνία με τον συντάκτη
