(…συνέχεια από το Μετά το πανεπιστήμιο, τι;: 1)
Πανεπιστήμιο… η ζωή μετά – γράφει η Ελένη Μπουμπούκα.
Tελειώνοντας τη σχολή μου με τα καλοκαίρια μου κενά όπως πολλών ξεκινούν οι πρώτες ευκαιρίες για εργασία. Ένα σχεδόν Παιδαγωγικό πτυχίο από το πανεπιστήμιο και η λίγη εμπειρία μου με τα παιδιά και τα ταξίδια, μου άνοιξαν τις πόρτες για τον κόσμο της ψυχαγωγίας. Entertainer λοιπόν, να ντύνομαι από λευκή βασίλισσα μέχρι μαγικό χαλί και να γεμίζουν οι μέρες μου με παιδικά χαμόγελα.
Ποιος δεν έχει ενθουσιαστεί με την πρώτη του φορά εργαζόμενος;
Ποιος δεν έχει νιώσει ότι επιτέλους θα βγάλει τα δικά του λεφτά, ότι γίνεται ανεξάρτητος ή τουλάχιστον ότι οδεύει προς τα εκεί;
Όλοι μας!
Δεν θα πω ψέματα, δεν θα γινόμουν φιλόλογος, τουλάχιστον όχι απευθείας. Ήθελα να μπορέσω να κάνω πράγματα που θα μου δώσουν τα εναύσματα για να ανακαλύψω αυτό που τελικά ήθελα απλά δεν το είχα αποδεχτεί ακόμα.
Τί μας αρέσει;
Τί μπορεί να μας σηκώνει από το κρεβάτι μας κάθε πρωί και να χαιρόμαστε γι’αυτό;
Αυτό ήθελα να έχω!
Πώς θα προχωρούσα σε κάτι άλλο όμως χωρίς μια δεύτερη γλώσσα; Τα αγγλικά μου πηγαίνανε πολύ καλά και ιδιαίτερα μετά από το ένα εξάμηνο που σπούδασα στην Ρουμανία μέσω του Πανεπιστημίου μου με το πρόγραμμα Erasmus+. Πάντα ήθελα να μάθω Ισπανικά. Δοκίμασα με μαθήματα σε γκρουπ, όπως και δωρεάν μέσω εφαρμογών. Δεν μου ταίριαζε αυτός ο τρόπος.
Χρειαζόμουν πρακτική.
Ή αλλιώς, χρειαζόμουν να βγω από τον κύκλο ασφαλείας μου.
Εκεί όπου όλα είναι ωραία και φαίνεται να δουλεύουν, εκεί όπου τελικά βαλτώνουμε, εκεί όπου τελικά δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτό που μας εκφράζει και αυτό που μας καίει, γιατί δεν βγαίνουμε εύκολα από εκεί.
Οι αποφάσεις που παίρνουμε βγαίνοντας από το Πανεπιστήμιο ή από το Λύκειο ή ακόμα και από το Γυμνάσιο, είναι σημαντικοί σταθμοί. Αυτοί οι σταθμοί είναι οι λεγόμενες μεταβατικές περίοδοι που θα υπάρχουν πάντα. Από δουλειά σε δουλειά, από σχολή σε σχολή και πάει λέγοντας. Είναι πολύ σημαντικό να μένουμε συγκεντρωμένοι στους στόχους μας. Όπως όμως, είναι επίσης σημαντικό να είμαστε σίγουροι για τους στόχους μας.
Όταν κάτι το θέλουμε πολύ πρέπει, το ωφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε τα πάντα για να το πετύχουμε με αυτά που έχουμε.
Αν θέλουμε να φτάσουμε κάπου, δεν έχει σημασία το πως. Και μέσω Λαμίας, πάλι μπορούμε. Σαν εμένα, που για να μάθω Ισπανικά έπρεπε να πάω στην Ουρουγουάη.
Δούλεψα το καλοκαίρι, έκανα την συνέντευξη για μια δουλειά υποδοχή σε ένα HOSTEL όπου είναι γεμάτο τουρίστες οπότε και ισπανικά που δεν ήξερα δεν πείραζε και έφυγα τον Νοέμβρη για να κάνω την καλοκαιρινή-χειμερινή για εμάς σεζόν, στη Λατινική Αμερική μόνη μου.
Καταλαβαίνω σας φαίνεται ακραία απόφαση, και δεν είναι ίσως καν απόφαση αναγκαστική για να μάθει κάποιος Ισπανικά, καθώς υπάρχει και η Ισπανία. Η καρδιά μου όμως, και το ενστικτό μου με τραβούσαν προς τα εκεί. Ένιωθα από αυτά που άκουσα ότι θα μου ταίριαζε. Δεν πήγα για να μαζέψω λεφτά, αλλά για όλα τα υπόλοιπα. Ήταν οι καλύτεροι 4 μήνες της ζωής μου και με τις πιο δύσκολες στιγμές. Δεν έγινα fluent αμέσως, ούτε όλοι μιλούσαν Αγγλικά. Ωστόσο μέχρι στιγμής σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου και αν έχω βρεθεί πάντα έχω βρει ένα άτομο που θα μοιραστώ περισσότερο την εμπειρία μου.
