Ένα παιδί, έχει τόσα να πει. Κλείσε το κινητό κι άκουσέ το. – Γράφει η Μαντικοπούλου Αγγελική, Εκπαιδευτικός
Ένα παιδί, όπως είναι φυσικό έχει ανάγκη τη γνώση.
Από την πρώτη κιόλας διάρκειας της ζωής ενός βρέφους, είτε γονείς, είτε συγγενείς, είτε φροντιστές και δάσκαλοι, αφιερώνουν χρόνο, κόπο και μέρος της ζωής τους προσπαθώντας να μάθουν έναν παιδί.
Να του μεταβιβάσουν τεχνικές (π.χ ομιλία, γραφή), αλλά και λοιπές δεξιότητες που θα εφοδιάσουν το μελλοντικό πολίτη.
Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα τεράστιο ερώτημα.
Παιδί, μαθητής ή δάσκαλος;
«Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει».
Μας υπογράφει ο διάσημος Βραζιλιάνος συγγραφέας P. Coehlo.
Άραγε, πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί τι μπορεί πραγματικά να συμβαίνει με αυτή τη συνθήκη;
Το παιδί τελικά, μαθαίνει από εμάς η μαθαίνει σε εμάς να ξαναζούμε από την αρχή;
Αλήθεια, πολλά ερωτήματα και οι απαντήσεις όλες μπροστά σε δύο παιδικά μάτακια.
Ένα παιδί, παρά το νεαρό της ηλικίας του γνωρίζει να χαίρεται με όλη του τη ψυχή. Να χαίρεται αληθινά έστω κι αν αυτό διαρκεί για μερικά λεπτά. Άλλωστε η ευτυχία δεν είναι πάρα στιγμές.
Μπορεί να γίνει ευτυχισμένο απλά και μόνο επειδή είδε ουράνιο τόξο για πρώτη φορά, κι ας μην καταλαβαίνει τι είναι.
Απλά επειδή κλώτσησε μια μπάλα για πρώτη φορά.
Μπορεί να γελάσει με τη ψυχή του, ενώ ακούει ένα σκύλι να γαυγίζει.
Πράγματα απλά, καθημερινά, χωρίς κανένα κόστος.
Εσύ όμως, σαν ενήλικας πόσες φορές χαίρεσαι στην καθημερινότητά σου με όλα αυτά τα απλά;
Τα θυμάσαι ή χάθηκες κάπου στη μεγάλη οδό της υποχρέωσης;
Ένα μικρό πλασματάκι ξεχνά και συγχωρεί παράλληλα, τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα. Του είναι τόσο απλό να συγχωρήσει τη μαμά που είναι κουρασμένη, το μπαμπά που άργησε στη δουλειά, τη γιαγιά γιατί δεν πρόλαβε να αγοράσει τα αγαπημένα του μπισκότα.
Μέσα σε μια στιγμή σου δίνει ένα φιλί και πάλι από την αρχή.
Τόσο απλά, τόσο γλυκά, τόσο αληθινά.
Εμείς όμως, πόσο εύκολα συγχωρούμε;
Γιατί να μη μπορούμε;
Με πόσο πείσμα ζούμε;
Η λύση και πάλι πηγάζει από το παιδί. Εκείνο σε πιάνει από το χέρι και σου δείχνει τη διαδρομή.
Μια παιδική παρουσία ταξιδεύει στους πιο όμορφους βάλτους με μια ζωγραφιά.
Περνάει τις πιο μακρινές θάλασσες, με ένα μαξιλάρι. Μπορεί να φάει την πιο νόστιμη ιταλική πίτσα με μια μόνο πιρουνιά.
Ντύνεται ήρωας που μπορεί να αλλάξει και να σώσει τον κόσμο απλά με μια φορεσιά.
Τα παιδιά, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι ικανά και κάνουν αυτό που θέλουν, μόνο επειδή το φαντάζονται στο μυαλό τους, το ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά, το λαχταρούν αληθινά.
Σε αυτόν τον φανταστικό τους κόσμο είσαι πάντα ευπρόσδεκτος.
Το εισιτήριο για να περάσεις; Κάποια σκονισμένα όνειρα με λίγα κέρματα φαντασίας! Ακολούθησέ τα.
Το μόνο που έχεις να χάσεις, είναι την ενήλικη ρουτίνα σου για λίγο.
Αναρωτιέμαι, μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε περισσότερο την επόμενη φορά που θα διακόψουμε έναν μικρό μας φίλο; Μήπως, τελικά τα παιδιά έχουν περισσότερα να μάθουν σε εμάς, αντί από εμάς;
Ελπίζω να βρήκες την απάντηση μέσα από αυτό το άρθρο.
Ας αφήσουμε στην άκρη τους εγωισμούς και τις υποδείξεις.
Ένα παιδί, έχει τόσα να πει. Κλείσε το κινητό κι άκουσε το, άνοιξε την καρδιά κι απόλαυσε το.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
