Όσα δεν μου είπε κανείς για την αγάπη… – γράφει η Δημοσιογράφος Μίνα Κωστοπούλου.
Από μικρά παιδιά όλο μαθαίνουμε για την αγάπη -για την αγάπη που μας έχουν οι γονείς μας ή για την αγάπη που στερούμαστε, για την αγάπη που πάντα νικά το κακό στα παραμύθια, για την αγάπη προς τ’ αδέρφια μας ή τη δασκάλα μας, για την πρώτη μας αγάπη και παντοτινή (sic), ακόμη και για την πρώτη αγάπη που θα μας απορρίψει. Ναι, και γ’ αυτή ακόμη έχουμε προετοιμαστεί από την τηλεόραση, τα περιοδικά, τη μαμά μας κ.ο.κ…
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η αγάπη για την οποία προετοιμάστηκα δεν είναι η αγάπη που έζησα, ζω και -ελπίζω- θα ζήσω. Κατάλαβα πως η αγάπη δεν είναι μια, οριστική και καθολική για όλες, προς όλους και αντίστροφα. Κατάλαβα επίσης πως οι αγάπες δεν είναι αόριστες και αφηρημένες έννοιες, επομένως δεν είναι πολλές.
Αν με ρωτάς για την αγάπη θα σου έλεγα πως είναι μια μοναδικότητα, μια εμπειρία ενικού αριθμού και διαφορετικών τροπικοτήτων για την κάθε μια και τον καθένα μας. Η αγάπη είναι μια εμπειρία που μόνο αναδρομικά μπορούμε να την κατανοήσουμε και να την περιγράψουμε. Πρώτα θ’ αγαπήσουμε και μετά θα το καταλάβουμε, και ακόμη πιο μετά θα το πούμε.
Η αγάπη είναι ένα από τα πρώτα “πράγματα” που μαθαίνουμε στη ζωή μας. Και λέω “πράγμα”, λέω “μαθαίνουμε”, γιατί η αγάπη καλλιεργείται, νοηματοδοτείται με συγκεκριμένο περιεχόμενο μέσα στους στενότερους ή μεγαλύτερους κύκλους που συμμετέχουμε -από την οικογένειά μας, μέχρι την περιρρέουσα κουλτούρα. Αυτό συμβαίνει με τα περισσότερα συναισθήματα, εξάλλου. Πρώτα θα γνωρίσουμε το καθένα, και μετά θα το νιώσουμε. Πρώτα θα μας πουν να κάνουμε φίλους στο σχολείο, και μετά θα κάνουμε τον πρώτο φίλο μας. Και ακόμη, πρώτα θα μας πουν πως τα παιδάκια αγαπάνε τη μανούλα και τον μπαμπά και μετά θα αρχίσουμε να το βιώνουμε. Ως τότε θα τους έχουμε ενστικτωδώς ανάγκη! Κι όλα αυτά μέχρι να καταλάβουμε ότι η πραγματικότητα είναι μακριά από κάθε παραμύθι, προβολή ή προσδοκία.
Άρχισα πρόσφατα να σκέφτομαι τί έμαθα εγώ για την αγάπη και τί δεν μου είπε ποτέ κανείς…
Για την οικογένεια μου είπαν ότι αγαπάμε τ’ αδέρφια μας γιατί μας γέννησε η ίδια μανούλα, και ότι οι γονείς μας είναι μοναδικοί. Μου είπαν ότι η οικογένεια είναι ένας στενός κύκλος ανθρώπων με βιολογικούς δεσμούς που αγαπιούνται μεταξύ τους. Δεν μου είπαν, όμως, ότι την αδερφή μου θα την αγαπήσω πολύ αργότερα στη ζωή μου μόνο και μόνο γι’ αυτό που είναι. Ούτε πως οικογένειά μου θα νιώσω ανθρώπους που το DNA μας απέχει περισσότερο από του ανθρώπου με τον homo sapiens!
Για τη φιλία μου είπαν ότι οι πρώτες μου παρέες στο σχολείο θα είναι οι πιο δυνατές και να προσέξω να μην χαθώ μαζί τους γιατί θα είμαι τυχερή αν έχω στη ζωή μου ανθρώπους να με ξέρουν από πάντα. Δεν μου είπαν ότι οι φίλες και οι φίλοι που θα αποκτούσα στην ενήλικη ζωή μου θα ήταν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι και για ‘μένα. Ούτε ότι το “με ξέρουν από πάντα” is just not a thing -έχω αλλάξει εντελώς το μόνο βέβαιο.
Για τον έρωτα μου είπαν ότι η πρώτη μου αγάπη θα είναι και παντοτινή. Σαν της Barbie με τον Ken ή σαν μια διαφήμιση της Lacta. Αχ και να ήξερα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα την πρώτη φορά που νόμιζα ότι θα τελειώσει η ζωή μου επειδή έχασα την πρώτη μου αγάπη! Αυτοί οι μύθοι μπορεί τελικά και να μας οδηγούν σε μεγαλύτερο πόνο, να τολμήσω να πω!
Μέσα σε όλα, μου είπαν και ότι η αγάπη πονάει! Ότι για ν’ αγαπηθώ πραγματικά και ν’ αγαπήσω θα πρέπει να περάσω δια πυρός και σιδήρου. Να πονέσω, ν’ απατηθώ, ν’ εξαπατηθώ, να εξαπατήσω και να μετανιώσω, να τα χαλάσω και να τα ξαναβώ, να περάσουμε βουνά και δυσκολίες. Κανείς δεν μου είπε ότι η αγάπη θα είναι εύκολη, και αυτό θα την ξεχωρίσει από όσα νόμιζα ως “αγάπη”. Κανείς δεν μου είπε ότι δεν θα χρειαστεί να παίξω παιχνίδια για την πρώτη κίνηση, να αμφιβάλλω για τον σύντροφό μου, ότι δεν θα χρειαστεί να… φτύσουμε για να κολλήσουμε, αλλά ότι αντίθετα, έτσι απλά, θα είμαστε μαζί γιατί το θέλουμε. Και αφού το θέλουμε, θα βρίσκουμε τρόπο να κάνουμε τα προβλήματα να μην είναι προβλήματα.
Υπάρχει και μια αγάπη για την οποία δεν μου είπαν ποτέ και τίποτα. Δεν μου είπαν ποτέ και τίποτα για την αλληλεγγύη, για την αγάπη που μπορείς να νιώσεις για ανθρώπους με βίους παράλληλους με εσένα -ή δυνητικά παράλληλους όταν μπορείς να δεις στο πρόσωπο τους ένα πιθανό δικό σου μέλλον. Δεν είναι μόνο η ενσυναίσθηση που με έκανε να βιώσω αυτή την αγάπη. Η αλληλεγγύη είναι μια έμπρακτη ένδειξη αγάπης προς τους γύρω μας και τους εαυτούς μας, και ως εκ τούτου, επειδή δεν μας θέτει σε θέση υπεροχής, λίγη σχέση έχει με την φιλανθρωπία.
Εσύ τί έμαθες για την αγάπη;
Επικοινωνία με τον συντάκτη
