Οι προσδοκίες μου, ο χειρότερος εχθρός μου – γράφει η Μίνα Κωστοπούλου – Δημοσιογράφος.
«Το επεισόδιο τελείωσε στο καλύτερο σημείο απόψε ρε γαμώτο…
Εκείνο το τέλειο παντελόνι που παρήγγειλα μου έπεσε κοντό… Πάλι.
Κλείσαμε το τηλεφωνο και δεν μου είπε σ’ αγαπώ… Αμάν αυτή η αδερφή μου –μόνο εγώ είμαι αγαπουλίτσας δηλαδή σε αυτή την οικογένεια;
Πάλι δεν τα κατάφερα να συγκρατήσω τα έξοδά μου αυτό το μήνα…
Τελικά τίποτα κακό δεν συνέβη όταν είπα ‘όχι’ σε εκείνο το project στη δουλειά… Ευτυχώς!
Α, ναι! Επίσης φέτος πάλι δεν θα έχω το beach body που θέλω, αλλά τουλάχιστον έκανα ότι μπορούσα για να βάλω στο mute τα πρότυπα –μάλλον… »
Όλες οι παραπάνω δηλώσεις μου ανήκουν. Και με το παραπάνω.Τις έχω πει, τις έχω σκεφτεί, τις έχω γράψει, τις έχω αναλύσει. Και όπως φαίνεται δεν είναι όλες κακές μαρτυρίες. Για παράδειγμα αυτή για τη δουλειά –μα να έχω πάντα άγχος ότι θα συμβεί το χειρότερο αν πω ένα όχι; Και τελικά δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Όμως. τι κακό κι αυτό! (Ευτυχώς όσο μεγαλώνω, τείνω να μην σκέφτομαι τίποτα και απλώς να λέω αυτό που θέλω. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας…)
Τι κοινό έχουν οι παραπάνω δηλώσεις μου;
Κουβαλάνε μαζί τους τον χειρότερο εχθρό μου. Τις προσδοκίες μου. Μάλιστα, αυτός είναι ο κακός του παραμυθιού. Και επειδή υπάρχει αυτός ο κακός, υπάρχει και το παραμύθι καθεαυτό.
Να το πω διαφορετικά…Μονίμως περιμένω κάτι, φτιάχνω το σενάριο και το βιώνω στο κεφάλι μου, έχω καλλιεργήσει ΚΑΙ τρυγίσει κάθε πιθανή προσδοκία, ζω όλη την ιστορία με έναν εσωτερικό τρόπο και, μάλιστα, αναπτύσσω συναισθήματα γύρω από αυτή… Τι συμβαίνει στο τέλος; Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων οι προσδοκίες μου καταρρέουν σαν ένας καλοστημένος πύργος από αιχμηρά και καλογυαλισμένα τραπουλόχαρτα.
Γιατί η ζωή είναι πολύ μεγαλύτερη, πολύ πιο πλούσια, και με περισσότερη φαντασία από ό,τι κάθε μία και καθένας μας μπορεί να φανταστεί.
Μπροστά στον πλούτο και το αστάθμητο της ζωής μας στέκονται αυτοί που δεν περιμένουν τίποτα και που ζουν με το λεπτό. Υπάρχουν και αυτοί που ζουν με το παρελθόν τους (ή για το παρελθόν τους –άλλο κεφάλαιο αυτό). Και υπάρχουμε και ‘μεις που ζούμε για το τι θα γίνει μετά (τι θα σημαίνει αυτό; τι θα πει ο μεγάλος Άλλος; κ.ο.κ.) Εμείς που θέλουμε να τα ξέρουμε όλα, να τα προβλέψουμε όλα, να τα ζήσουμε όλα πριν συμβούν, για να νιώθουμε ασφαλείς. Τελικά, όμως, καμιά ασφάλεια δεν μας περιμένει. Όπως όλες και όλοι είμαστε κι εμείς εκτεθειμενοι στη μεγαλύτερη ανασφάλεια –το άγνωστο του μετά.
Η παραμικρή βεβαιότητα που μπορεί να προσφέρει η προσδοκία δεν μπορεί να προστατέψει κανέναν από την αβεβαιότητα της στιγμής. Τα πάντα μπορούν να συμβούν όσα σενάρια και να κάνεις, όσο και να προσδοκείς, όσο και να προετοιμαστείς.
Για κάποιους αυτό φαντάζει τρομακτικό, τους γεμίζει φόβο και απαισιοδοξία. Το ξέρω αυτό το συναίσθημα. Αλλά νομίζω πως πια είμαι με τους άλλους –με εκείνους που βλέπουν σε αυτή την αβεβαιότητα αυτό που ο Λακλάου ονομάζει «ριζοσπαστική αισιοδοξία». Ξανασκέψου το κι εσύ, λοιπόν!
Επικοινωνία με τον συντάκτη
