Από τις Άγριες Μέλισσες στα βιβλία του Έντουαρτ Λουί – Μια ερμηνεία του σοκ – γράφει η Μίνα Κωστοπούλου – Δημοσιογράφος.
Κι αν έχω δει ταινίες με το ένα μάτι κλειστό -πολλές φορές και με κλειστά τα δυό μου μάτια. Και τα αυτιά μου έχω κλείσει προκειμένου να μην ακούσω ήχους φρικαλέους, φωνές απελπισίας και πόνου, πολεμικές ιαχές, επιθανάτιες κραυγές και άλλα τέτοια. Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα σκληρά ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων, ακόμη και με τις φωτογραφίες. Μυθοπλασία ή πραγματικότητα, δεν έχει σημασία για εμένα. Με σοκάρει η βία, ο τραυματισμός, η μάχη, το αίμα.
Η αλήθεια μου είναι πως πάντα έχω την περιέργεια να ακούσω την αφήγηση μετέπειτα για το τί συνέβη όση ώρα εγώ είχα θέσει στο mute τις αισθήσεις μου.
Σαν να μου επιτρέπω να αφεθώ στο συναίσθημα που θα μπορούσε να με είχε ταράξει, αλλά μόνο εκ των υστέρων. Που σημαίνει εκ του ασφαλούς.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, μου επιτρέπω να απολαύσω τους φόβους μου αλλά πάντα με προφυλάξεις.
Δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ γιατί χρειάζομαι τις προφυλάξεις αυτές…
Σάμπως δεν έχω ουκ ολίγες φορές εκτεθεί στη βία και στη σκληρότητα των γεγονότων γύρω μου χωρίς να το περιμένω; Τα κακά νέα μπορούν κι αυτά να σε πιάσουν εξαπίνης, και φυσικά εγώ δεν είμαι εξαίρεση.
Τελευταίο παράδειγμα; Ο αιματηρός ευνουχισμός του κακού βιαστή στο αγαπημένο μου σήριαλ (ναι, τις Άγριες Μέλισσες βλέπω). Το περίμενα ότι κάτι θα τον έβρισκε, αλλά δεν πρόλαβα να κλείσω αυτιά και μάτια γιατί δεν μπορούσα να υποψιαστώ ότι τέτοια “τύχη” θα του λάχαινε. Σοκ.
Η τιμωρία του βιαστή, λοιπόν. Οι βιασμοί. Τα θύματα. Η πιο επίκαιρη φρίκη των ημερών μας. Κι η σεξουαλική ταυτότητα συνάμα – θέματα που προσφάτως διάλεξα να βρεθούν στο δρόμο μου και μέσω των βιβλίων μου. Στην αρχή ήταν η επιθυμία μου να διαβάσω μια σοβαρή κουήρ κριτική απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα. Κι ύστερα (χωρίς πάλι να είμαι προετοιμασμένη) βρέθηκα να διαβάζω σκληρές σκηνές παιδικού έρωτα. Παιδικού ομόφυλου σεξ, με ένα πρόσημο αδυσώπητα ταξικό σε μια κοινωνία πολύ σύγχρονή μας. Όχι δεν ήταν σκηνές παιδοφιλίας αυτές που διάβαζα.
Ήταν η εφηβική απελπισία για σεξουαλικό πειραματισμό σε ένα τόπο τόσο φτωχό, συντηρητικό και δύσκολο, που άφηνε περιθώρια επιλογής μόνο στα πλαίσια του ίδιου (βιολογικού) φύλου.
Οι ιστορίες ήταν αυτοβιογραφικές. Ενός Γάλλου συγγραφέα της γενιάς μου. Του Έντουαρντ Λουί. Ιστορίες αληθινές, νωπές ακόμη στο χαρτί, το καταλάβαινα. Όμως δεν είχα καταφέρει, δεν είχα προλάβει να με προστατέψω, να διαβάσω με το ένα μάτι κλειστό -ποιος ξέρει; Να παραλείψω τις σελίδες; Πόσες θα ήταν; Δεν μπόρεσα.
Κάθε φορά που έκλεινα τα βιβλία μου αμφέβαλλα ακόμη πιο πολύ για τον εαυτό μου. Ποια είμαι; Είμαι τόσο συντηρητική; Δεν αντέχω τον παιδικό σεξουαλικό πειραματισμό; Έλα τώρα! Αποκλείεται. Δεν αντέχω τον αντισυμβατικό έρωτα πέρα από το παρθένο δίπολο του Αδάμ και της Εύας; Είμαι τόσο άλλη από αυτά που λέω ότι υποστηρίζω;
Το συζήτησα, το σκέφτηκα και το ξανασυζήτησα. Σοκ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα μια ευαίσθητη χορδή του αξιακού μου σύμπαντος να κλονίζεται.
Λίγες εβδομάδες μετά, η σκέψη ωρίμασε μέσα μου. Αυτό που δεν άντεξα ήταν η σκληρότητα της φτώχειας, της ζωής και των αδιεξόδων της. Ο νατουραλισμός μιας αφήγησης για μια ζωή χωρίς περιθώρια, μόνο με όρια και περιορισμούς.. Περιορισμούς από το φαγητό μέχρι το σεξ, από την πεποίθηση μέχρι την ταυτότητα.
Συνειδητοποίησα πως η σκληρότητα αυτή με αιφνιδίασε και με τάραξε περισσότερο από τις αιματηρές ταινίες τις οποίες με πίεζαν να δω οι φίλοι μου στην εφηβεία. Γιατί, όμως; Αφού ξέρω ότι συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας όλα αυτά. Ναι, το ξέρω, αλλά δεν το έχω ζήσει.
