Ταξίδια: Challenge accepted – γράφει η Ελένη Μπουμπούκα.
Ταξίδια… Το να ταξιδέψεις είναι ένα εισιτήριο μακριά. Είναι όμως μόνο αυτό;
Πόσο εύκολα παίρνεις την απόφαση να πας σε μια άλλη χώρα; Xρειάζεσαι απλά μια καλή τιμή στο εισιτήριο και έφυγες ή το στρες σε κατακλύζει καθώς είναι κάτι καινούργιο και έχεις δεύτερες σκέψεις;
Yπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων όσον αφορά τα ταξίδια. Τoν εαυτό μου τον κατατάσσω στην κατηγορία όπου ταξιδεύω για κάποιον λόγο πέρα από το μέρος. Δηλαδή, μπορεί να ταξιδεύω γιατί βρήκα μια δουλειά σε κάποια άλλη χώρα, μπορεί να είχα κάποιο πρόγραμμα, ίσως σπουδές, αλλά έχω ταξιδέψει και για επίσκεψη σε φίλους μου, ντόπιους της χώρας που πάω.
Κάθε εμπειρία μου ήταν διαφορετική και ξεχωριστή. Πολλές δυσκολίες τις αντιμετώπισα αντίστοιχα σε κάποιες. Το πρώτο πράγμα που με δυσκόλεψε όταν βγήκα στο εξωτερικό ήταν η γλώσσα. Πόσο εύκολο είναι να εξηγήσεις τον εαυτό σου, τι απόψεις σου, σε μια άλλη γλώσσα από το πουθενά και επαναλαμβανόμενα; Δεν είναι, ωστόσο πάντα είχα στο μυαλό ότι όσο δύσκολο είναι για εμένα είναι και για τους δίπλα μου όταν δεν μιλάνε την μητρική τους, οπότε δεν είμαι μόνη μου, έπρεπε να δώσω χρόνο και να προσαρμοστώ. Η κοινωνικοποίηση με εμπόδιο την γλώσσα είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές μου. Είτε ζούσα με 1 άτομο είτε με 10 ήταν το ίδιο. Πώς ξέρεις ότι ταιριάζεις ακόμα και αν περιτριγυρίζεσαι από πολλούς ανθρώπους; Δεν το ξέρεις αλλά εκεί είναι και η πρόκληση, έκανες το βήμα να φύγεις, κάνε και το επόμενο.
Πίστη είναι το άνοιγμα σε κάτι που δεν ξέρουμε.
Έτσι, ή κάνεις άλμα, ή συμβιβάζεσαι, ή ξαναγυρνάς στα ίδια και τα ίδια με προβλέψιμα αποτελέσματα. (άγνωστος)
Καθίστε όμως λίγο, με τα αεροπλάνα και τις συνδυαστικές πτήσεις και τις πολλές ώρες στο αεροδρόμιο πώς τα πάτε; Φοβάστε μην χάσετε την πτήση; Δεν κοιμάστε και εσείς λίγο πριν φύγετε για αεροδρόμιο ή οποιοδήποτε ταξίδι; Πόσες ώρες να αντέξει κανείς στο αεροδρόμιο περιμένοντας; Ω, πιστέψτε με αν χρειαστεί θα περιμένετε, και θα ανακαλύψετε νέα ταλέντα σας, όπως ζωγραφική, ή ότι αν χρειαστεί θα μιλήσετε σε ανθρώπους ή θα αρχίσετε να γράφετε και ημερολόγιο. Το περισσότερο που έχω περιμένει σε αεροδρόμιο για την επιστροφή μου στην Ελλάδα ήταν 24 ώρες διότι μπέρδεψα τις μέρες έως και την τελευταία στιγμή που πήγαινα στο αεροδρόμιο και μετά, ήταν απλά αδυνατο να φτάσω στο κέντρο του Sao Paolo στο σπίτι της φίλης μου, οπότε ναι, κοιμήθηκα στο αεροδρόμιο, έφαγα, έκανα πολλούς φίλους που περνούσαν μέρες στο αεροδρόμιο καθώς ήταν δύσκολη περίοδος για αυτούς να έχουν διαμέρισμα και πέρασα πολύ χρόνο και μόνη μου. Από τότε τσεκάρω τα εισητήρια μου με κάποιον άλλον όταν κοντεύουν για να είμαι σίγουρη.
“Α, Ελένη! Πρέπει να είσαι expert! Ταξιδεύεις τον κόσμο και για σένα είναι πολύ εύκολο όλο αυτό”
…η φράση που ακούω συνεχώς. Τίποτα δεν είναι εύκολο όμως τίποτα δεν είναι και ακατόρθωτο. Δυσκολίες πολλές, αλλά όταν με ρωτούσαν κάποιες φορές ποια ήταν η πιο μεγάλη δυσκολία για εμένα πάντα απαντούσα να φεύγω. Το ότι δηλαδή πήγαινα, σε μια άλλη χώρα αφήνοντας πίσω τους φίλους μου, την οικογένειά μου και εκεί έκανα νέους φίλους και νέα οικογένεια και μετά ξαναέφευγα. Το σπίτι μας είναι εκεί που είναι η καρδιά μας και αυτό ίσως αλλάζει συνεχώς με τα ταξίδια μας.
Υπάρχει ένας τεράστιος κόσμος
εκεί έξω για να γνωρίσουμε
και να μας γνωρίσει.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
