Δικαιώματα ή τριαντάφυλλα; – Γράφει η Μίνα Κωστοπούλου, Δημοσιογράφος
Τη γιορτή των ερωτευμένων δεν τη γιόρτασα ποτέ. Δεν είμαι σίγουρη αν πραγματικά δεν ήθελα να ζήσω λίγο το παραμύθι της ημέρας, τύχαινε πάντως οι… συναναστροφές μου να τελείωναν -ή να μην είχαν αρχίσει καν- πριν από το πανηγύρι του Φεβρουάριου. Με τον καιρό είχα αρχίσει να αρνούμαι μέχρι και να ευχηθώ στις δύο Βαλεντίνες που γνώρισα στο σχολείο. Μετά τα 18 μου, έμαθα για τον καπιταλισμό, την εμπορευματοποίηση, την κουλτούρα του κέρδους και πώς επιβάλλεται μέσα από τις πολιτισμικές μας συνήθειες, στην αγάπη μας, στον έρωτά μας…
Πλησιάζοντας τα τριάντα όχι μόνο δεν ήθελα να ακούω για Άγιο Βαλεντίνο, δεν δεχόμουν καν να δεχθώ ένα λουλούδι οποιαδήποτε άλλη μέρα. Νομίζω πως μόνο στην ορκωμοσία μου κράτησα μια ανθοδέσμη χωρίς αισθήματα αποστροφής.
Η πρώτη φορά που ο σύντροφός μου σήμερα μου πήρε τριαντάφυλλα δεν πήγε καλά. Την επόμενη μέρα έμοιαζαν με αφυδατωμένα μαρούλια, πεταγμένα στην είσοδο του σπιτιού δίπλα στο καλοριφέρ. Εκεί τα άφησα για ακόμη 24 ώρες μέχρι να πάρουν το δρόμο της χωματερής. Δεν του άρεσε. Ούτε κι εμένα όμως μου άρεσαν αυτές οι αβρότητες. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Τους πρώτους μήνες αυτής της σχέσης ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις για την πρώτη από μια σειρά βίαιων γυναικοκτονιών στη χώρα μας. Αυτά τα γεγονότα αναζωπύρωσαν τα φεμινιστικά αντανακλαστικά μου σε βαθμό που άρχισα να γίνομαι επιθετική και καχύποπτη για την δική μου ασφάλεια και την ασφάλεια των γυναικών γύρω μου. Δεν θα το αρνηθώ. Με κατέβαλε και ο φόβος και η απέχθεια απέναντι στους άντρες που ένιωθαν ότι έχουν το δικαίωμα να αντιμετωπίζουν κάθε γυναίκα σαν ιδιοκτησία τους, και απέναντι σε κάθε κοινωνική συνθήκη που γεννούσε τα φαινόμενα αυτά.
Ναι, γυναικοκτονίες πάντα συνέβαιναν, οι κοινωνίες μας εδώ και αιώνες είναι πατριαρχικές, η έμφυλη ισότητα είναι πολύ μακριά ακόμη. Όμως αυτή τη φορά η κατάσταση φαινόταν να έχει ξεφύγει επικίνδυνα. Και όχι μόνο αυτό. Μια μεγάλη πλειοψηφία του κυρίαρχου λόγου, της κρατούσας ιδεολογίας, των συστημικών μέσων ενημέρωσης και των θεσμικών φορέων ιδιαίτερα φανερά πλέον “σήκωναν” ψηλά την πατριαρχία.
Στο μεταξύ, διεθνώς τα γυναικεία δικαιώματα είχαν αρχίσει να υποχωρούν, σειρά συντηρητικών δυνάμεων ενισχυόταν σε όλη την Ευρώπη, η κρίση, οι ανισότητες, η φτώχεια, και τελευταία η πανδημία φούντωναν τα αυταρχικά αντανακλαστικά των κοινωνιών μας. Αναλόγως ευτυχώς “φουντώνει” και η αντίδραση απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, φουντώνει η υπεράσπιση των έμφυλων δικαιωμάτων, “φουντώνει” και η ενημέρωση όλων μας γύρω από όσα συμβαίνουν. Το αίτημα για ανάκτηση γυναικείων δικαιωμάτων που έχουν καταστρατηγηθεί, αλλά και για κατοχύρωση δικαιωμάτων ισότητας και προστασίας της ανθρώπινης ζωής δυναμώνει και αυτό.
Ομολογώ πως το ζήτημα συζητήθηκε αρκετά και στην ψυχοθεραπεία μου, και ενδελεχώς με το σύντροφό μου μέχρι να μου “αποδείξει” ότι αξίζει την εμπιστοσύνη μου, όπως και εγώ τον σεβασμό του και αντίστροφα. Όπως είπα, είχα φοβηθεί…
Ευτυχώς ανάμεσά μας υπάρχουν και γυναίκες και άνδρες, άνθρωποι κάθε λογής ταυτότητας φύλου, άνθρωποι που ανεξαρτήτως θέσης και δύναμης, σέβονται την αξία της ζωής ημών και υμών. Από αυτούς τους ανθρώπους είμαι πλέον πιο έτοιμη να δεχθώ και τα λουλούδια.
Στο τέλος της ημέρας, γνωρίζω ότι ζω σε αυτόν εδώ τον κόσμο και συμμετέχω σε μια σειρά από εμπορευματοποιημένα έθιμα και συνήθειες.
Επιμύθιο: Φέτος έκανα την πρώτη μου έξοδο στις 14 Φεβρουαρίου χωρίς φόβο. Και με τα λουλούδια μου και με τα δικαιώματα μου. Συνεχίζοντας να διεκδικώ δικαιώματα για όλες μας.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
