Αυτισμός – Τι είναι;
Γράφει η Λογοθεραπεύτρια, Αγγελική Καραντώνη.
Ο Αυτισμός, ή οι Διαταραχές Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) αναφέρονται σε ένα εύρος συμπεριφορών που χαρακτηρίζονται από δυσκολίες σε επίπεδο κοινωνικών δεξιοτήτων, λόγου, μη λεκτικής επικοινωνίας, με την εμφάνιση στερεοτυπιών.
Ο Αυτισμός είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή με ευρύ φάσμα, που σημαίνει ότι στο κάθε άτομο εκδηλώνεται με διαφορετικές δυνατότητες και αδυναμίες.
Ο τρόπος με τον οποίο τα άτομα με αυτισμό σκέφτονται, μαθαίνουν και επιλύουν προβλήματα διαφέρει.
Μερικοί άνθρωποι με ΔΑΦ χρειάζονται μεγάλη υποστήριξη στην καθημερινότητα τους, ενώ άλλοι χρειάζονται λιγότερη υποστήριξη και είναι ικανοί να ζήσουν αυτόνομα.
Η εξέλιξη του Αυτισμού επηρεάζεται από γενετικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Συχνά συνοδεύεται από αισθητηριακές ευαισθησίες και ιατρικά θέματα όπως γαστρεντερικά προβλήματα, κρίσεις ή διαταραχές ύπνου, καθώς και ζητήματα ψυχικής υγείας όπως άγχος, κατάθλιψη ή/και διάσπαση.
Τα αρχικά σημάδια του Αυτισμού εμφανίζονται συνήθως μεταξύ 2 και 3 ετών και μελέτες έχουν δείξει ότι η πρώιμη παρέμβαση οδηγεί στη θετική εξέλιξη της μετέπειτα ζωής του ατόμου.
Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος Αυτισμού.
Υπάρχει στιγματισμός στα παιδιά με Αυτισμό;
Αυτισμός και στίγμα
Ο στιγματισμός συμβαίνει όταν κάποιοι άνθρωποι νιώθουν κατώτεροι, ντρέπονται και απομονώνονται επειδή διαφέρουν από τους άλλους.
Σύμφωνα με μερικές έρευνες, ο φόβος της “ταμπέλας” μπορεί να λειτουργήσει στις οικογένειες ως ανασταλτικός παράγοντας στο να αναζητήσουν διάγνωση και βοήθεια για το παιδί τους. Κατ’επέκταση θα έχουν και δυσκολία στη συμμετοχή τους σε κοινωνικά δρώμενα. Όπως και στο να απολαμβάνουν την ίδια ποιότητα ζωής με τους άλλους.
Ωστόσο ο στιγματισμός στις μέρες μας δεν είναι όπως ήταν. Πλέον οι περισσότεροι έχουν απορρίψει το στερεότυπο ότι το να είσαι “κακός γονιός” προκαλεί αυτισμό.
Πολλοί γονείς πια αναφέρουν πως αρχικά ανησυχούσαν για τον στιγματισμό ως αποτέλεσμα της διάγνωσης του παιδιού τους. Στη συνέχεια όμως, η ίδια η διάγνωση ήταν χρήσιμη στη διεύρυνση της κατανόησης των άλλων αλλά και στην καλύτερη προσαρμογή (των άλλων) απέναντι στις δυσκολίες του παιδιού.
Η ταμπέλα του Αυτισμού
Η “ταμπέλα” του αυτισμού λοιπόν, είναι ικανή στο να μειώσει τον στιγματισμό, καθώς παρέχει μία νευρολογική επεξήγηση και δικαιολογεί τις μη-τυπικές συμπεριφορές του παιδιού. Το παιδί δε φταίει για την “προβληματική” συμπεριφορά του οπότε η επίκριση προς αυτό μειώνεται.
Υπάρχει μια θεωρία, γνωστή και ως attribution theory.
Τι υποστηρίζει η θεωρία αυτή:
Ο βαθμός στο οποίο ένας παρατηρητής πιστεύει ότι ένα άτομο είναι υπεύθυνο για την αρνητική συμπεριφορά του επηρεάζει τα συναισθήματα και την αντιμετώπιση του προς αυτό.
Κατ’ επέκταση, αυτό επηρεάζει την παρουσία στιγματισμού.
Άλλο ένα όφελος της αποδοχής και αποκάλυψης του αυτισμού είναι ότι έτσι δίνεται η ευκαιρία στο παιδί ή τον έφηβο να λάβει την ανάλογη υποστήριξη στο σχολείο. Έτσι είναι ενήμεροι οι εκπαιδευτικοί και οι συμμαθητές του για τις διαφορετικές ανάγκες του.
Έρευνες έχουν δείξει ότι σε έφηβους με αυτισμό, η γνώση της διάγνωσης συνέβαλλε στο να διαμορφώσουν μια θετική εικόνα εαυτού. Μπόρεσαν και αναγνώρισαν τη διαφορετικότητα τους.
Ταυτόχρονα λειτούργησε ως βοηθητική στην καλύτερη κατανόηση εαυτού.
Συνέβαλλε στην αίσθηση αυτογνωσίας και αυθεντικότητας καθώς τους απελευθέρωσε από το βάρος ότι κρατούν κάτι “κρυφό”.
Συνεπώς, η αποδοχή και αποκάλυψη ότι το παιδί ή ο έφηβος έχει αυτισμό μπορεί να συμβάλλει στη μείωση του στιγματισμού.
Διάβασε επίσης και το άρθρο “Γιόγκα και Αυτισμός” της Αγγελικής Καραντώνη
Επικοινωνία με τον συντάκτη
