2020 – γράφει η Δέσποινα Ζαντή – Ψυχολόγος.
2020 διαφορετικές μέρες. Γεμάτες ανασφάλεια, αγωνία και αλλαγές. Αναπάντεχος χρόνος, χωρίς σταθερότητα και ηρεμία. Γεμάτος λάθη του παρελθόντος που εμφανίζονται τώρα. Κι όμως μπορώ να πω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα τι σημαίνει πόνος και αστάθεια για μένα. Επίσης κατανόησα τι πάει να πει βαριέμαι. Βαριέμαι τις ατελείωτες 24 ώρες της ημέρας. Έμαθα όμως κιόλας τι είναι η αγάπη και η εκτίμηση. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι μακριά… μακριά από τους δικούς σου.
Και έζησα, δοκίμασα, έκλαψα και γέλασα και πάλι εδώ.
Πολύ πιο συνειδητοποιημένη και έτοιμη. Σου λέω απλά να ζήσεις. Ναι ακόμα και από τον καναπέ του σπιτιού σου. Σου λέω να φανταστείς τα όμορφα παλιά και όλα όσα δεν πρέπει να χάσεις. Σου προτείνω να ζητήσεις συγγνώμη. Να πεις ευχαριστώ και σ’αγαπώ.
Ξέρω ήταν και είναι δύσκολα. Αλλά χωρίς αγάπη και εσένα μέσα σ’αυτήν είναι δυσκολότερα. Αγάπη οικογενειακή, φιλική, ερωτική, άγνωστη από το πουθενά.
Τι σου απομένει; Το άγχος, τα όμορφα δώρα;
Το τώρα σου απομένει, το εδώ και το τώρα που για τον α, β, γ λόγο το αγνοείς και το χαραμίζεις για το μετά. Είμαι σίγουρη ότι κάπου βρίσκεται το θέλω, το μπορώ, το ελπίζω. Και το ελπίζω είναι επιλογή. Επιλογή για τα καλύτερα ακόμα και αν έρθουν χειρότερα.