2021: Μία «αρχή» ή ένα «τέλος»; – γράφει η Θεοδώρα Καββαδία – Ανθρωπιστική Εκπαιδευτικός – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας.
Σήμερα λιώνουν τα χιόνια μετά τα τελευταία άσπρα 24ωρα που ζήσαμε. Κάνοντας μια βόλτα στους παγωμένους δρόμους, το μήνυμα μέσα μου έγινε πιο άμεσο και καθαρό από ποτέ… Σαν την καθαρή ατμόσφαιρα του χειμωνιάτικου ήλιου.
Ζούμε λοιπόν μία χρονιά…
όπου παλεύουμε μεταξύ του να ξεκινήσουμε νέα πράγματα, νέες ιδέες, μέσω νέων ιδεολογιών και αντιλήψεων. Που έχουν μεγαλώσει μέσα μας, μέσα από όλες αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που έχουμε και που συνεχίζουμε να βιώνουμε.
Από την άλλη μεριά…
Συζητώντας και με φίλους, καταλήξαμε στο ότι νιώθουμε να μας «τραβάνε» απότομα σε ένα «ξεβόλεμα» από παλιές συνήθειες του παρελθόντος. Όλο αυτό σε ένα κλίμα εκφοβισμού πολλές φορές, ότι εάν δεν συμμορφωθούμε ίσως και να αποκλειστούμε από τη «νέα αυτή τάξη πραγμάτων», που τόσο συχνά πλέον ακούμε. Ο κάθε ένας από εμάς λοιπόν, εκφράζει διαφορετικά την αντίδραση και την άρνησή του σε όλες αυτές τις επικείμενες αλλαγές. Παρόλα αυτά, πολύ συχνά, ίσως και να γεμίζουμε με τύψεις και ενοχές για όλα αυτά στα οποία αντιστεκόμαστε. Για παράδειγμα, να τηρούμε πιστά τα μέτρα προστασίας ή να βελτιωθούμε στη χρήση πλατφόρμας εξ’αποστάσεως επικοινωνίας
Η ματαίωση
Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την εσωτερική πάλη, μπορεί να βιώνουμε έντονα συναισθήματα ματαίωσης. Αυτό που λέμε «να χάνουμε τον εαυτό μας» και να αντιμετωπίζουμε καθημερινά υπαρξιακά ερωτήματα, που μας ταλανίζουν και δυσκολεύουν την αποτελεσματικότητά μας στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Επιπρόσθετα, σκρολάροντας και χαζεύοντας στα μέσα δικτύωσης, παρατηρούμε μια αύξηση σε προτάσεις βελτίωσης της ψυχικής μας υγείας, πληθώρα από δωρεάν webinars και λοιπές προτάσες επιμόρφωσης και το κερασάκι στη τούρτα: μικρά και καθημερινά σλόγκαν τοξικής θετικότητας, όπως π.χ. «άλλαξε και θα αλλάξει ο κόσμος γύρω σου», «εκμεταλλεύσου το χρόνο σου, τώρα πού κάθεσαι», «γίνε επιτέλους ο καλύτερος εαυτός σου».
Ένα μόνο έχω να πω μάλλον μαζί με εσάς:
«Νισάφι πια και έλεος!»
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα πια, καμία οδηγία, καμία προτροπή για αλλαγή και βελτίωση. Θέλω μόνο να επιβιώσω και να κάνω όλα αυτά που μου έχουν λείψει»!
Αυτό νιώθω σήμερα, αυτό εκφράζω. Θα χαρώ πολύ αν οι φωνές μας ενωθούν, σε μια κίνηση και διαμαρτυρία για την εσωτερική μας ελευθερία. Το πιο σοφό που άκουσα και ειλικρινά με ανακούφισε είναι το εξής: “ Όταν δεν αποδέχομαι, ότι έχω επηρεαστεί εγώ και η ζωή μου από μία τόσο σφροδρή κρίση, τότε η κρίση φωλιάζει μέσα μου!»
Το μόνο λοιπόν που έχω να προτείνω, είναι απελευθέρωση.
Απελευθέρωση των όσων νιώθουμε με όση ειλικρίνεια μπορούμε και θέλουμε να αντέξουμε και ας βρίζουμε και πιο συχνά, ίσως μας κάνει και καλό! Δεν είναι ανάγκη να προβάλλουμε με γενναιότητα ή ενοχή πράγματα που κάνουμε ή που δεν κάνουμε ή να μπούμε σε μανία σε νέες νοοτροπίες και συνήθειες, προκειμένου να μην περνάει ο χρόνος μας «ανεκμετάλλευτος». Προσωπικά νιώθω την ανάγκη κάθε μέρα πλέον να κάνω κάτι πολύ μικρό μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας π.χ. να φάω διαφορετικό πρωινό, να κοιμηθώ μία ώρα πριν ή πιο μετά, να νιώθω πάνω από όλα ότι έχω τη δυνατότητα επιλογής σε αυτά που κάνω, που διαβάζω, που τρώω, που σκέφτομαι (π.χ. συχνή αναδρομή σε αναμνήσεις ταξιδιών και σε παρελθοντικές σχέσεις) και που λέω…είτε ανήκουν στον πιο «παλιό» εαυτό μου, είτε στην επιθυμία ανανεώσης της ταυτότητάς μου. Βάζω μπροστά μόνο το «θέλω» πλέον κανένα «πρέπει», κανένα «καλό θα ήταν ή είναι προτιμότερο»!
Και το 2021, και πάντα…
