Another perspective – γράφει η Μαριαλένα Νιάκαρη, Παιδαγωγός – Ψυχοπαιδαγωγός Προσχολικής Ηλικίας, Βρεφονηπιοκόμος
Μια άλλη άποψη. Ένας άλλος τρόπος σκέψης. Άλλη οπτική γωνία.
Όπως θες μπορείς να το πεις.
Το σίγουρο πάντως είναι, πως το περιεχόμενο αυτής της φράσης, καθορίζει την επικοινωνία που έχουμε με τους άλλους. Γιατί το λέω τόσο απόλυτα όμως; Αρχικά γιατί είναι ένα από τα κουσούρια μου. (sorry not sorry :P). Και σε μία δεύτερη ανάλυση γιατί αν σκεφτόμασταν το πώς βλέπει ο άλλος τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία, απλούστατα θα κάναμε την καθημερινότητά μας πιο λειτουργική. Κι όταν λέω ‘άλλος’ εννοώ το αγόρι σου, η κοπέλα που σ’αρέσει και θες να την προσεγγίσεις, η μαμά σου που θέλει να δει ένα εγγόνι από εσένα, οι φίλοι σου και πολλοί άλλοι και άλλες που έρχονται και φεύγουν στη ζωή μας.
Το να ακούς και να μαθαίνεις την διαφορετική οπτική που μπορεί να έχει ο άλλος:
- ΔΕΝ είναι ένας τρόπος για να δείξεις στον άλλον ότι έχεις δίκιο.
- ΔΕΝ είναι ένας ακόμα τρόπος για να απαλογηθείς και να πάρεις εσύ όλη την ευθύνη της κουβέντας και του προβλήματος.
- ΔΕΝ είναι ένας τρόπος για να υποχωρήσεις στα «θέλω» του άλλου, ή στην δική του οπτική.
ΕΙΝΑΙ μία ακόμα φράση και σκέψη για να έρθεις πιο κοντά σε αυτό που λέμε, και το έχεις ακούσει ή διαβάσει πολλές φορές, «ενσυναίσθηση».
«Μα καλά δεν με καταλαβαίνεις καθόλου; Δεν σκέφτεσαι ότι αυτό που έκανες με στεναχώρησε;» ουκ ολίγες φορές έχω πει αυτή τη φράση, σε ένα σωρό ανθρώπους που όπως είπα και πριν, έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας/μου. Η αλήθεια είναι πως είναι προφανές ότι το άτομο στο οποίο απευθύνομαι, όντως δεν με έχει καταλάβει. Αλλιώς δεν θα αναρωτιόμουν. Παρ’όλα αυτά δεν βοηθάει καθόλου αυτή η ερώτηση στο να προχωρήσει η κουβέντα και να βγει ένα ιδανικό συμπέρασμα και αποτέλεσμα.
Κάτι που ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει, όχι απαραίτητα εμένα την ίδια εκείνη τη στιγμή, αλλά την κουβέντα και τη σχέση μου με τον εκάστοτε συνομιλητή, θα ήταν να κάνω την εξής ερώτηση: «Εσύ πώς βλέπεις τα πράγματα;»
Δεν υπάρχει ΣΩΣΤΟ και ΛΑΘΟΣ. Αυτή είναι η παγίδα που πέφτουμε όλοι. Θέλουμε να έχουμε δίκιο κι ο άλλος άδικο. Αν πραγματικά ακούσουμε το πώς βλέπει ο άλλος τα πράγματα όμως, μπορεί και να εκπλαγούμε! (ή και όχι…)
Γιατί και πώς μπορεί να εκπλαγούμε;
Γιατί δίνεις χρόνο στον άλλον να σου εξηγήσει την πλευρά του και πολλές φορές όταν σου εξηγεί, καταλαβαίνεις ότι δεν πιστεύει και τόσο αυτό που ΕΣΥ πίστευες ότι πιστεύει ή είχε στο μυαλό του ο άλλος.
Γιατί ταυτόχρονα δίνεις στον εαυτό σου ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ, κάνοντας αυτήν την ερώτηση, την ευκαιρία να εξηγήσεις το συναίσθημά σου και ο άλλος να σε ακούσει αληθινά, αφού τον άκουσες κι εσύ πρώτα.
Πού καταλήγει όμως η σκέψη του να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο συνομιλητής μας ΔΕΝ σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς και βλέπει τα πράγματα with another perspective;
Στην αμοιβαία υποχώρηση.
Όταν γίνεται μια τόσο ουσιαστική και υγιής συζήτηση, (τουλάχιστον τις περισσότερες ή κάποιες από τις φορές που υπάρχει ένας καυγάς ή μία διαφωνία), τότε θα χρειαστούν και οι δύο άμεσα εμπλεκόμενες πλευρές να υποχωρήσουν, μέχρι το σημείο που θέλουν και μπορούν, αν και εφόσον η σχέση που έχουν αυτά τα δύο άτομα, θέλουν να συνεχιστεί.
Κάτι τελευταίο και πολύ σημαντικό που προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου είναι το ότι ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να καταλάβω ΓΙΑΤΙ ο άλλο σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο ή βλέπει τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία.
It is what it is.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να τον ακούσω και να με ακούσει. Άρα δεν θα κάνω την ερώτηση «ΓΙΑΤΙ», αλλά «ΤΙ». Όχι «γιατί το βλέπεις εσύ έτσι αφού εγώ το βλέπω αλλιώς», αλλά «Τι βλέπεις διαφορετικό από εμένα».
Σε ευχαριστώ που διάβασες αυτό το άρθρο. Για περισσότερες φωτογραφίες, ιδέες, συμβουλές, βρες με στο Instagram @thebarefoot_teacher_
Μαριαλένα Νιάκαρη, Παιδαγωγός – Ψυχοπαιδαγωγός Προσχολικής Ηλικίας, Βρεφονηπιοκόμος
Επικοινωνία με τον συντάκτη
