Ενσυναίσθηση: Νιώθοντας τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις του άλλου. Γράφει η Δέσποινα Ζαντή.
Είναι αυτό που ακούμε πολλές φορές «μπαίνω στα παπούτσια του άλλου» τα οποία τα φοράω, τα δένω και περπατάω με αυτά. Νιώθω ό,τι τον πιέζει και αν είναι κουραστικά. Κι όμως το κάνουμε; Πόσο συχνά καθόμαστε στην καρέκλα του άλλου χωρίς να τον κρίνουμε με το να εκφράσει ελεύθερα την άποψη του και τα συναισθήματα του χωρίς να νιώθει ότι ελέγχεται;
Τι είναι η ενσυναίσθηση;
Είναι μια όμορφη δεξιότητα επικοινωνίας αλλά και στάση ζωής σχετικά με την κατανόηση και την αποδοχή του άλλου. Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι αν μπορεί να εφαρμοστεί στην καθημερινή ζωή. Για να δούμε λοιπόν, θα μπορούσες να αφήσεις για λίγο τον δικό σου κόσμο και να μπείς στα θέλω, στις ανάγκες, στα μπορώ και στα πρέπει του άλλου; Αυτό σημαίνει ότι επιβάλλεται να ακούς και να καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι δεν βλέπουν ένα πράγμα από την ίδια πλευρά αλλά από διαφορετικές και περίπλοκες οπτικές γωνίες. Έτσι αναγνωρίζεις την αξία της διαφορετικότητας αλλά και του ατόμου.
Εσύ πιστεύεις, έχεις ενσυναίσθηση;
ΠΡΟΣΟΧΗ! όχι συμπόνια αλλά κατανόηση και αποδοχή.
Αναλογίσου λοιπόν, βγαίνεις με έναν καλό φίλο σε ένα όμορφο μέρος, σου ανοίγεται και εκφράζει μία ανησυχία του που εσύ διαφωνείς και θεωρείς αχρείαστη. Τι κάνεις; Τον ακούς πραγματικά, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί του δημιουργείται αυτή η ανησυχία και τον αφήνεις να σου εκφράσει τον φόβο του ή τον διακόπτεις, τον ακυρώνεις, τον διορθώνεις και προσπαθείς με επικριτικό ύφος να του επιδείξεις πόσο λάθος κάνει;
Να ξέρεις οι φίλοι, οι γνωστοί, οι συγγενείς τα παιδιά θέλουν σύμμαχους και όχι αντίπαλους. Δεν χρειάζεται να πολεμάς για το δίκιο σου. Χρειάζεται απλά να ακούσεις… Δεν είναι εύκολο, το ξέρω και ούτε τόσο απλό όσο ακούγεται. Δεν είναι δυνατόν να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη και μερικές φορές είναι εξαιρετικά κουραστικό. Ξέρεις γιατί; Επειδή είμαστε άνθρωποι και υπάρχουν τέλειες, καλές αλλά και κακές μέρες. Στις κακές όμως μέρες κρίνεται απαραίτητη η επικοινωνία. Η υγιής συνδιαλλαγή. Πως γίνεται αυτή; Είναι απλό σε βλέπω, μιλάω και με ακούς, μετά σταματάω, με βλέπεις και μου μιλάς εσύ. Απλά, ήρεμα και όμορφα. Σε κάνω να αισθάνεσαι οικεία μαζί μου και σε κάνω να μην ντρέπεσαι να μου μιλάς για οτιδήποτε σε απασχολεί.
