Έρως ανίκατε μάχαν – Μιχαέλα Σκλατινιώτη

eros-sklatinioti

Έρως ανίκατε μάχαν – γράφει η Μιχαέλα Σκλατινιώτη, Ψυχολόγος.

Έρωτα…ανίκητε σε κάθε μάχη,

συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,

συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα,

που δρασκελάς πάν’ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους,

κανείς δε γλυτώνει από ’σε,

μήτε Θεός μήτε θνητός.

Όποιον αγγίξεις, τον ε παλαβώνεις.

Τι είναι έρωτας; Δεν υπάρχει ένας ορισμός που να μας πει με ακρίβεια τι είναι και πώς τον νιώθεις. Είναι κάτι το μοναδικό, το άυλο, το άπιαστο που όταν κανείς το αισθανθεί δεν αναρωτιέται αν έχει ερωτευτεί, αλλά είναι απόλυτα σίγουρος γιατί αυτή η αίσθηση έχει κατακλύσει όλο του το ‘είναι’, όλη του την ψυχή! Κάθε του χαμόγελο φωνάζει ‘έρωτας’. 

Με τον έρωτα εκφράζουμε τη λαχτάρα και την επιθυμία μας να συνδεθούμε με τον διαφορετικό κόσμο ενός άλλου ανθρώπου και να μοιραστούμε μαζί του το δικό μας κόσμο. Επιθυμούμε την ένωση με μια άλλη ύπαρξη που θα κάνει την καθημερινότητά μας να πάρει άλλη διάσταση, που θα δημιουργήσει μια έκρηξη χρωμάτων μέσα μας και γύρω μας και θα μας κάνει ν’αφήσουμε για λίγο τη λογική κατά μέρος. 

Βιολογικά…

Όταν συναντάμε τον έρωτα στη ζωή μας περνάμε από διάφορα στάδια έκκρισης ορμονών, οι οποίες καθοδηγούν τη συμπεριφορά και τα συναισθήματά μας. Αρχικά, λοιπόν, η πρώτη αίσθηση του έρωτα είναι η επιθυμία ενός άλλου άτομου, η οποία υποστηρίζεται από την έκκριση τεστοστερόνης και οιστραδιόλης και στα δυο άτομα. Έπειτα, περισσότερες ορμόνες έρχονται στο προσκήνιο, όπως η κορτιζόλη και η ντοπαμίνη. Η πρώτη είναι βασική ορμόνη του στρες και μας κινητοποιεί να ανταποκριθούμε στην έκρηξη συναισθημάτων που πυροδοτείται μέσα μας. Η δεύτερη είναι υπεύθυνη για τα αισθήματα ευφορίας και ικανοποίησης που αισθανόμαστε. Παράλληλα με την έκκριση αυτών, μειώνεται σε επίπεδα η σεροτονίνη. Είναι μια ρυθμιστική ορμόνη για τον οργανισμό. Γι’αυτό εμφανίζονται τα καταπιεστικά αισθήματα του έρωτα, όπως η επίμονη ζήλια και η τάση για εκτενή έλεγχο του συντρόφου. Τέλος, παρατηρείται έκκριση ωκυτοκίνης και βαζοπρεσσίνης. Αυτές ενισχύουν τον ερωτικό και βαθύτερο δεσμό αγάπης αντίστοιχα. 

Πολλοί επιστήμονες αναφέρουν πως με το πέρας των δυο πρώτων χρόνων της σχέσης αρχίζει και υπάρχει ισορροπία στα επίπεδα κορτιζόλης και σεροτονίνης. Πολλές φορές παρατηρούμε την πτώση των συναισθημάτων του πάθους και την διατήρηση περισσότερο της αγάπης και του νοιαξίματος. 

Εδώ έρχομαι να διαφωνήσω με μία θέση που πολλές φορές ακούω. ‘Ο έρωτας φεύγει, η αγάπη είναι αυτή που μένει’.

Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Πες με ονειροπόλα και αφελή αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Ό,τι και να γίνεται ορμονικά, πιστεύω πως είναι στη δύναμη και τη θέληση κάθε ανθρώπου και κάθε ζευγαριού να διατηρήσει το όποιο συναίσθημα επιθυμεί αλώβητο, όπως τη φλόγα και τον έρωτα. 

Σε πολλά θέματα η κοινή γνώμη μας κάνει να εκλογικεύουμε, να δικαιολογούμαι και να συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις.

Όταν βλέπεις πως ο έρωτας και το πάθος χάνεται από τη ζωή σου και το δέχεσαι επειδή πιστεύεις πως υπάρχει αγάπη και ενδιαφέρον, τότε απλώς και μόνο προσπαθείς να εθελοτυφλήσεις και να δικαιολογήσεις την απώλεια συναισθημάτων που τόσο πολύ απολάμβανες. 

Ο έρωτας δεν χάνεται, αν δεν τον αφήσεις να χαθεί.

Ναι, μπορεί να είμαστε σε μια σχέση και να αλλάζουμε ως προσωπικότητες, να διαμορφώνουμε διαφορετικές ανάγκες. Αλλά είναι επιλογή μας ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας και κάποτε επιλέξαμε αυτόν τον άνθρωπο επειδή μας έκανε να καίμε από έρωτα, να κόβονται τα πόδια μας στη θέα του, να χτυπάει η καρδιά μας σαν τρέλη στο άκουσμα της φωνής του. Αυτός ο άνθρωπος είναι ακόμα εκεί δίπλα σου. Το θέμα δεν είναι να δεχτείς ότι ο έρωτας έφυγε και αυτό είναι εντάξει επειδή υπάρχει αγάπη. Γιατί η αγάπη μπορεί να είναι και κάτι πολύ βαθύ και ουσιαστικό που να δίνει το παραπάνω στη σχέση σου… ΑΛΛΑ μπορεί να είναι και κάτι πολύ αδύναμο όταν μιλάμε για συντροφικές σχέσεις.

Αγαπάς κάποιον ως άνθρωπο και θέλεις να είναι καλά δε σημαίνει πως θέλεις και τη συντροφιά του, να μοιράζεσαι κάθε λεπτό της μέρας σου μαζί του, να απολαύσεις μια Κυριακή μαζί του, να κάτσεις αγκαλιά στον καναπέ και να μιλάτε ώρες ατελείωτες, δε σημαίνει πως θέλεις να κοιμάσαι και να ξυπνάς μαζί του. Αγάπη δε σημαίνει απαραίτητα λαχτάρα και επιθυμία για τον άλλο.

Ο έρωτας γεννάει την αγάπη. Ακριβώς επειδή σε έχει κινητοποιήσει να γνωρίσεις τον κόσμο του άλλου και όταν βλέπεις πως αυτός ο κόσμος σου ταιριάζει τότε η σχέση παίρνει άλλη διάσταση και δυναμική. Ο συνδυασμός έρωτα και αγάπης κρατά μια συντροφική σχέση ζωντανή καθώς και η προσπάθεια για να μείνει αυτός ο συνδυασμός αλώβητος. 

Και θα μου πεις, μα πώς γίνεται να τα νιώθεις όλα αυτά μετά από 5, 7, 10, 20, 30 χρόνια με κάποιον; 

Και θα σου πω, έχεις μεράκι και όρεξη να προσπαθήσεις; Αν ναι, γίνεται!

Γιατί οι συντροφικές σχέσεις, αν είσαι με τον άνθρωπο που θέλεις να είσαι και δε σε νοιάζει τίποτα άλλο, σε κινητοποιούν ακριβώς γι’αυτό, για να προσπαθείς για την επιλογή σου. Κι όταν θα είσαι με αυτόν που όταν τον αγκαλιάζεις, θα είναι σα να συμβαίνει ένα μαγικό κλικ, τότε δε θα νιώθεις καν πως προσπαθείς. Νιώθεις πως ζεις και δημιουργείς τη ζωή που θες με τον άνθρωπο που διάλεξες και διαλέγεις καθημερινά να είναι δίπλα σου. 

Μη συμβιβάζεσαι με κάτι που δε σε καλύπτει!

Μην εκλογικεύεις την απώλεια συναισθημάτων!

Εξέτασε γιατί συμβαίνει αυτό και τι θέλεις να κάνεις για την προσωπική και συντροφική σου ευτυχία. Ο έρωτας που ονειρεύεσαι είναι στο δρόμο. Μα για να τον βρεις χρειάζεται να προχωρήσεις κι εσύ. Αν τον έχεις βρει, κράτα του το χέρι και προχωρήστε μαζί να ανακαλύψετε τον κόσμο. Εκεί είναι η μαγεία!

Σ’ευχαριστώ για το χρόνο σου, 

Μιχαέλα 

Επικοινωνία με τον συντάκτη