Φίλοι που γίνονται οικογένεια – Γράφει η Βανέσσα Χατζηαντωνάκη, Ψυχολόγος.
Φίλοι. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς καθρέπτες μας, μέσα από εκείνους βλέπουμε τους εαυτούς μας, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε συνειδητά και ασυνείδητα.
Μέσα από εκείνους ανακαλύπτουμε και δικές μας πλευρές που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν ή είχαμε αφήσει κάπως ξεχασμένες.
Φίλοι. Είναι οι άνθρωποι που τους αφήνουμε το χώρο να μας δουν, να μας γνωρίζουν πραγματικά, μοιραζόματε τις σκέψεις και τον εαυτό μας. Σε στιγμές χαράς αλλά και αδυναμίας.
Θα χαρούν για εμάς, πιο πολύ και απ’ ότι εμείς για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Και είναι αυθεντική η χαρά τους, μεταδοτική και πολλαπλασιάζει και τη δική μας.
Μας γεμίζει με ενέργεια που δεν μπορούμε να την περιγράψουμε και όμως είναι σχεδόν απτή.
Φίλοι. Είναι το στήριγμά μας σε στιγμές της λύπης και αδυναμίας.
‘Oταν ξεχνάμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, τότε μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς ότι θα μας το θυμίσουν.
Αλλά θα έχουν και υπομονή να περιμένουν πότε θα είμαστε έτοιμοι να το ακούσουμε και να σηκωθούμε ξανά μόνοι μας.
Και πάλι εκεί κοντά μας θα είναι και θα καμαρώνουν, όπως πάντα.
Φίλοι. Είναι καταφύγιο μέσα στην καθημερινότητα, που θα μοιραστούμε τις ιστορίες της ζωής από τα πιο «βαρετά» μέχρι τα πιο ιδιαίτερα που μπορεί να συμβούν.
Και έτσι όλα αποκτούν αποχρώσεις και γεύση.
Φίλοι. Θα μας «μαλώσουν» κιόλας αν χρειαστεί.
Πάντα καλοπροαίρετα, για να μας «συνεφέρουν», όπως χαρακτηριστικά θα τονίσουν.
Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς για εκείνους.
Φίλοι. Ακόμα και στις δύσκολες μέρες, που όντας φορτωμένες μας βαραίνουν και νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει κανείς, ότι δεν μας χωράει ο κόσμος.
Εκείνοι είναι εκεί, να μας βγάλουν από τις σκέψεις μας και να συνδεθούμε στο εδώ και τώρα.
Ή και να μας συντροφέψουν προσφέροντας τις δικές τους σκέψεις σε ένα μοίρασμα που κάνει τον κόσμο λιγότερο μοναχικό και τρομακτικό.
Φίλοι. Θα ανταλλάξουμε μια γλυκιά κουβέντα, υποστηρικτική και ένα βλέμμα ζεστό όταν αυτό είναι που χρειαζόμαστε για να νιώσουμε πιο κοντά στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνους.
Φίλοι. Είναι μέσα στις σκέψεις μας.
Στις στιχομυθίες που μας έρχονται στο μυαλό ασυναίσθητα.
Στο θάρρος που μας έχουν εμπνεύσει και θα βγει μπροστά όταν το χρειαστούμε ακόμα και αν είμαστε μόνοι μας.
Στα κοινά αστεία που θα θυμηθούμε και θα φωτίσουν το πρόσωπό μας με ένα χαμόγελο.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια, πόσους μήνες γνωριζόμαστε.
Δεν έχει καν σημασία η απόσταση που ίσως να μας χωρίζει, σε άλλη πόλη ή ακόμα και σε άλλη χώρα αν βρισκόμαστε.
Είναι ουσιαστικά εκεί, δίπλα μας.
Εμείς έχουμε διαλέξει να τους έχουμε κοντά μας, να κινούμαστε και να ταξιδεύουμε παρέα.
Όπως μας διάλεξαν και εκείνοι.
Την πολυτιμότητά τους την νιώθουμε μέσα από τη σύνδεσή μας.
Και ενώ τα λόγια κάποιες φορές δεν μπορούν να αποδώσουν την αξία και την αίσθηση αυτή, μια «υπενθύμιση» πάντα είναι καλοδεχούμενη. Είτε είναι μέσα από λόγια είτε από μια πράξη αγάπης και ευγνωμοσύνης για την παρουσία τους στη ζωή μας.