Φόβος και τρόμος – γράφει ο Νικόλαος Βόπης – Mind Trainer / Modern Psychologist
Πες μου τι άλλο φοβάσαι και θα γίνω…
Είναι πραγματικά λυπηρό όλο αυτό που γίνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα στη χώρα μας με αυτό το κύμα καταγγελιών που έχει ξεσπάσει και όλο παίρνει παίρνει ύψος και δεν γνωρίζουμε το πόσο ψηλά θα φτάσει.
Καθημερινά βλέπουμε ανθρώπους της τέχνης να παίρνουν αποφάσεις ζωής. Αποφάσεις που τους αναγκάζουν να στραφεί πάνω τους ο προβολέας. Με αυτό το πολύ έντονο φως “ξεγυμνώνονται” ψυχικά και συνειδησιακά, αποφασίζοντας πως τώρα είναι η ώρα για αλλαγή.
Και εμείς; Εμείς εμβρόντητοι και μουδιασμένοι καθόμαστε και βλέπουμε το κάθε θύμα να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό το βασανισμένο πρόσωπο που δεν έχει τις εκφράσεις που έχει συνηθίσει ο κόσμος να βλέπει. Έχει εκφράσεις στεναχώριας, καημού, λύπης, αγανάκτησης, ίσως θυμού και πολλής πολλής ταλαιπωρίας.
Δεκάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μας και αυτός ο φόβος…
Πως γίνεται ένας άνθρωπος που θεωρητικά διαθέτει παιδεία και ένα καλλιτεχνικό πνεύμα να γίνεται βιαστής ψυχών και σωμάτων;
Δεν συνάδει όλο αυτό! Είναι αντιφατικό στην καλύτερη περίπτωση. Και όμως γίνεται! Κάθε άνθρωπος που βγήκε και είπε την ιστορία του το έκανε διότι ο δικός του σταυρός, αυτός που κουβαλούσε για 30-40 χρόνια πλέον ήταν ανυπόφορος. Και πήρε την απόφαση να τον αφήσει. Να μην συνεχίσει τη δική του ανηφόρα με ένα βαρίδι στην πλάτη. Μία απόφαση που χρειάζεται ψυχική και συναισθηματική διαύγεια και ισορροπία.
Αρκετοί από τους ανθρώπους που κατηγορήθηκαν, βγήκαν και εξέφρασαν τη δική τους πλευρά.
Την πλευρά του θύτη. Την πλευρά του ανθρώπου που προβαίνει σε μία πράξη και προσπαθεί να τη δικαιολογήσει και να τη βάλει σε ένα μοτίβο σκέψης που θα μας κάνει να την κατανοήσουμε και ίσως και να τη δικαιολογήσουμε. Ακούστηκαν φράσεις όπως “εγώ είμαι αρσενικό παλιάς κοπής…”, “έτσι είναι ο χώρος της τέχνης…”, “η τέχνη δεν έχει όρια…”, “πρέπει να ξεγυμνωθείς για την τέχνη…”.
Και αναρωτιέμαι εάν αυτοί οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ποτέ στην πραγματικότητα το τι εστί τέχνη, ανδρισμός, σεβασμός. Να γνωρίζετε όμως κάτι! Και εδώ έρχεται όλο το ζουμί της υπόθεσης.
Ο φόβος και ο τρόμος είναι τα ισχυρότερα όπλα που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος απέναντι σε έναν άλλο.
Αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο ξεκίνησε όλη αυτή η λαίλαπα τώρα; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Διότι τα θύματα, οι άνθρωποι που υπέστησαν τις χειρότερες μορφές παραβίασης, πολύ απλά τώρα δεν έχουν κάτι να χάσουν. Δεν έχουν να χάσουν μία δουλειά σε μία παράσταση, δεν έχουν να χάσουν έναν ρόλο σε μία ταινία, δεν έχουν να χάσουν μία συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα του κορονοϊού βρέθηκε η αφορμή για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Μία αλήθεια που ήταν κοινό μυστικό για χρόνια αλλά αποκαλύφθηκε τώρα. Γιατί; Γιατί σε καιρούς αβεβαιότητας τα κοινά μυστικά δεν έχουν τόπο να κρυφτούν!
Επικοινωνία με τον συντάκτη
