Μία επιστολή προς στο σώμα μου – γράφει η Ίρις Καλπούζου
Αγαπημένο μου σώμα,
Όσο και να σε ικετέψω,
δε μπορώ να σε πείσω να με αγαπήσεις.
Αυτή άλλωστε είναι μία διεργασία που καλούμαι να φέρω εις πέρας μόνη μου.
Όσο και να ήθελα να με αποδεχθείς γι’αυτό που είμαι,
δε θα μπορέσω ποτέ να σου αποδείξω πως είμαι αρκετή/αρκετός για εσένα,
αν πρωτίστως δεν αισθανθώ αρκετός για εμένα.
Βλέπεις, είναι τόσα τα χρόνια της νωθείας.
Άλλοτε από την οικογένεια μου,
Άλλοτε από φίλους,
Άλλοτε από συντρόφους.
Και άλλοτε από αγνώστους.
Άλλοτε από τα μέσα κοινωνική δικτύωσης,
και άλλοτε από τα μέσα μαζικής.
Πλέον, κυρίως από τον ίδιο μου τον εαυτό (σε απάντηση των προηγούμενων).
Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι τι θα ήθελα για εσένα.
Αν θα σε άλλαζα για κάποιο άλλο σώμα.
Υπάρχουν και κάποιες ακόμα, που θα ήθελα απλώς να σε πάρω μία αγκαλιά για όσα κάνεις για εμένα.
Γι’αυτό και εγώ σου γράφω αυτό εδώ το γράμμα,
για να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα αυτά.
Σε ευχαριστώ που είσαι πάντα δίπλα μου,
ακόμα και όταν εγώ αμφιβάλλω για εσένα.
Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που κάνεις για εμένα καθημερινά.
Σε ευχαριστώ που με κρατάς όρθια, δίνοντας μου δυο γερά πόδια.
Σε ευχαριστώ που με στηρίζεις ακόμα και τις στιγμές που κάνω τα πάντα για να σου δείξω πως δεν αξίζω τη στήριξη σου.
Σε ευχαριστώ για τα χέρια μου, με τη βοήθεια τους μπορώ και σε φροντίζω.
Σε ευχαριστώ πολύ για την αναπνοή μου, δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς οξυγόνο.
Σε ευχαριστώ για τις αισθήσεις μου.
Μέσα από αυτές, γεύομαι, μυρίζω, αφουγκράζομαι, βλέπω, ακούω.
Ακόμα και όταν εγώ σε πονάω, είσαι εκεί για εμένα.
Πιστός συνοδοιπόρος.
Και αν σε ονομάζω εχθρό, κάποιες φορές, είναι μονάχα γιατί φοβάμαι να σε πω φίλο.
Δε σου αξίζει που σου φέρομαι εχθρικά.
Τώρα αναγνωρίζω πως δε χρειάζεται να σε πείσω να με αγαπήσεις.
Με αγαπούσες ήδη.
Από την κοιλία της μητέρας μου, μέχρι και αυτή τη στιγμή.
Και στα γεράματα, θα με αγαπάς πάλι.
Φτάνει μονάχα να θυμάμαι πως εγώ και εσύ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.
Γιατί εγώ και εσύ είμαστε ένα.
Χωρίς εσένα δεν υπάρχω εγώ, και χωρίς εμένα δεν υπάρχεις εσύ.
Τώρα κατάλαβα πως δε είναι που εσύ δεν με αγαπάς,
είναι που εγώ δεν ξέρω πως να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Δεν είναι πως μέσα μου δεν έχω αγάπη για να σου δώσω,
είναι που δεν έχω μάθει πως να δίνω την αγάπη μου.
Σε μία κοινωνία που κάνει τα πάντα για να μου δείξει πως
δεν είμαι αρκετή για να αγαπηθώ για αυτό που είμαι,
και να αγαπήσω εσένα για αυτό που είσαι,
εγώ θα επαναστατήσω!
μπορεί να χρειαστεί να χάσω ανθρώπους,
να απορρίψω καταστάσεις,
να απαρνηθώ πεποιθήσεις,
και να εξαλείψω στερεότυπα.
Όμως ένα είναι σίγουρο:
πως μέσα από αυτή την επανάσταση αγάπης,
εσύ και εγώ θα γίνουμε οι καλύτεροι φίλοι.