”Λες να μείνω για πάντα μόνος/η;” γράφει η Κέλλυ Σεφέρου.
Η παρακάτω ιστορία σε αφορά! Γυναίκες και άνδρες αν βρίσκεται εδώ, θα ήθελα για λίγο την προσοχή σας παρακαλώ!
‘Εν συντομία η ιστορία της (ας την πούμε) Μαρίας, πάει κάπως έτσι:
M.: «35 ετών και αν με ρωτούσαν πως αισθάνομαι σίγουρα θα έλεγα χαμένη! Έχω επιλέξει την μοναξιά εδώ και χρόνια, ίσως να με επέλεξε και η ίδια. ‘Αν και θα με χαρακτήριζα εργασιομανή, από οικονομικής άποψης βρίσκομαι κάτω του μετρίου. Φυσικά το σενάριο να δημιουργήσω οικογένεια μοιάζει πλέον ακατόρθωτο. Για αύξηση μισθού ούτε λόγος! Πήρα την απόφαση να κάνω ψυχοθεραπεία. Βλέπεις οι επιθυμίες μου αν και απλές δεν εκπληρώνονται. Ίσως δεν έχω ιδιαίτερη θέληση, μάλλον θα φταίει και η χαμηλή μου αυτοπεποίθηση. Πριν βιαστείς να με κρίνεις μπορείς απλά να αρκεστείς στο ότι νιώθω απεγνωσμένη. Με λέω και η ίδια άλλωστε! Ζω σε έναν κόσμο που συνεχώς κινείται, για την ακρίβεια τρέχει και εγώ παλεύω να ακολουθήσω.»
Ύστερα από αρκετή συζήτηση, αντιλαμβάνομαι πως η Μαρία είναι μια γυναίκα που φοβάται πως θα μείνει για πάντα μόνη κυρίως στον ερωτικό της τομέα. Η Μαρία αν και φύση κοινωνική, αποφεύγει οτιδήποτε την βρίσκει εγκεφαλικά αδιάφορη. Φοβάται πως η ουσία δεν θα έρθει ποτέ στη ζωή της και αυτός ο φόβος την εμποδίζει να πλησιάσει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον φόβο της.
Φοβάται ότι δεν θα βρει έναν σύντροφο να την καταλαβαίνει. Φοβάται πως δεν θα καταφέρει να φτιάξει μια οικογένεια όπως ονειρευόταν από παιδί. Φοβάται ότι κανείς δεν θα φανεί ικανός για να την αγαπήσει και να της προσφέρει όλα όσα αξίζει. Και ενώ τρέμει στην ιδέα πως δεν θα καταφέρει να βρει ένα ταίρι, την καθησυχάζω λέγοντας της πως κανείς δεν γλιτώνει από τον έρωτα. Και ας έχει κάνει λάθος ερωτικές επιλογές. Αφού οι επιλογές της τελικά φταίνε που κάθε φορά καταλήγει να νιώθει μόνη!
Η Μαρία δεν είναι η μόνη γυναίκα εκεί έξω που νιώθει μόνη. Μια τέτοιου είδους φοβία, έχει τις ρίζες της στην ανασφάλεια και στην χαμηλή αυτοπεποίθηση, η οποία σπάνια προκύπτει ξαφνικά στην ηλικία των 35. Υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο. Υπάρχουν ανεξίτηλες μνήμες. Λόγια που κάποτε ειπώθηκαν και εικόνες που δεν διέγραψε το μυαλό της. Οι ανησυχίες της μοναξιάς λοιπόν είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος, ανεξάρτητα από το τι έχει προκύψει στο παρόν της!
Τίποτα δεν έρχεται στη ζωή μας κατόπιν παραγγελίας
Σε καμία περίπτωση δεν μειώνει κανείς τη σημασία του να πονάει κάποιος συναισθηματικά και τελικά να καταλήγει στο να δυσκολεύεται να προχωρήσει. Ο έρωτας όμως, η αγάπη, η οικογένεια, η αύξηση μισθού και γενικότερα οι καλύτερες συνθήκες ζωής προϋποθέτουν να επέμβεις, μιας και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να έρθει τίποτα ουρανοκατέβατο.
Καθετί καλό μπορεί και να αργήσει να έρθει, όσο καλός άνθρωπος και αν είσαι. Κανένα κάρμα δεν εκδικείται κανέναν. Πολύ απλά δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, ούτε και φέρουμε τις ίδιες επιλογές. ‘Αν πρόκειται για τύχη, μοίρα ή κάποια ανώτερη δύναμη κανείς δεν το γνωρίζει. Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε όμως είναι πως δεν διαθέτουμε όλοι τους ίδιους χρόνους και τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή.
Και σε ρωτάω, γιατί αποδεχόμαστε με τόση ευκολία ότι δεν το έχουμε για παράδειγμα με τα μαθηματικά και δεν παραδεχόμαστε ότι ορισμένες σχέσεις δεν μας κάνουν; Οι προσδοκίες μας ολοένα και αυξάνονται και όταν αυτό συμβαίνει με ανθρώπους που δεν μας καλύπτουν, αυτομάτως εγκλωβιζόμαστε σε έναν φαύλο κύκλο απόγνωσης. Και τελικά ξέρεις που καταλήγω; Στο ότι οι πιο κερδισμένοι είναι αυτοί που επιλέγουν να ‘’ευθυγραμμίζουν’’ αυτόν τον κύκλο. Γιατί ακόμα και αν δυσκολεύονται, δεν παύουν να είναι ο εαυτός τους.
Η μοναξιά είναι επιλογή και όχι μια αναγκαία κατάσταση
Μόνοι μένουν όσοι το επιλέγουν. Μόνοι μένουν όσοι δεν δίνουν και δεν δίνονται. Μόνοι μένουν όσοι ύστερα από πολλαπλές προσπάθειες δεν κατάφεραν να βρουν αυτόν τον ένα ή την μία που θα τους αγαπήσει με ανιδιοτέλεια. Μόνοι στα αλήθεια μένουν όσοι φοβούνται τη μοναξιά! Και όσο την φοβούνται, τόσο περισσότερο θα καταλήγουν σε λανθασμένα πρόσωπα, επιλογές ή και δίχως σύντροφο!
Τι κακό έχει στα αλήθεια η μοναξιά;
Όσο κυνικό και αν ακούγεται η αλήθεια είναι πως μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε από αυτή τη ζωή. Το ζήτημα είναι πως καταφέρνουμε να ζούμε στο μεσοδιάστημα, πριν καταλήξουμε και πάλι στην αιώνια μοναξιά μας. ‘Αν με ρωτάς, σαν την παρέα δεν έχει! ‘Ας μην μιλήσω για τον έρωτα, αυτός και αν είναι καλύτερος από κάθε είδους μοναξιά! Η μοναξιά που μερικές φορές βιώνουμε ή αισθανόμαστε ωστόσο, μπορεί στα αλήθεια να θεωρηθεί λυτρωτική και φυσικά αναγκαία. Αφού πρόκειται για ένα ισχυρό εργαλείο το οποίο έχει την δύναμη να αφυπνίζει τις πραγματικές μας ανάγκες. Eσύ; Πόσο συχνά επιλέγεις την μοναξιά σου;
