Ο γονέας και το δικαίωμα – γράφει ο Νικόλαος Βόπης – υποψήφιος διδάκτωρ Κλινικής/Μοντέρνας Ψυχολογίας στο Yale University.
Όταν δύο άνθρωποι φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο αυτόματα η “ταυτότητά” τους αλλάζει.
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος γίνεται γονιός, υποσυνείδητα απορρίπτει όλες τις ταυτότητες που έχει στην ενήλικη ζωή του και στην πρώτη θέση περνάει αυτή του πατέρα/μητέρας. Τι γίνεται όμως όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι δεν είναι κατάλληλοι για να είναι σύζυγοι ή γονείς; Τα πράγματα είναι ταυτόχρονα απλά και σύνθετα.
Αυτό το άρθρο γράφτηκε με αφορμή τα όσα ειπώθηκαν στη Βουλή. Για το δικαίωμα του γονιού, είτε άνδρας είτε γυναίκα, να βλέπει το παιδί του, παρά τις όποιες σχέσεις μπορεί να έχει με τον άλλο γονιό. Αυτό, εκ πρώτης άποψης, ακούγεται υγιές, φυσιολογικό και ανθρώπινο.
Πόσο όμως απέχει η θεωρία από την πράξη;
Πόσο απέχει ένας ιδανικός κόσμος από τον πραγματικό κόσμο στον οποίο γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε;
Όπως είχε και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ θα έπρεπε σε όλα τα σχολεία, εκτός από όλα τα μαθήματα που διδάσκονται τα παιδιά, να διδάσκονται μαθήματα ζωής. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα είχαμε γλιτώσει από πολλά προβλήματα, τα οποία ταλαιπωρούν τη σύγχρονη κοινωνία.
Κάτι τέτοιο όμως προς το παρόν δεν συμβαίνει. Οπότε αυτό που καλούνται να κάνουν οι νέοι γονείς είναι να μεταλαμπαδεύουν τα όσοι εκείνοι διδάχθηκαν και γνώρισαν από τους δικούς τους γονείς, στα παιδιά τους. Αυτό μπορεί να είναι θετικό, εάν κάποιος γονέας γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα υγιές περιβάλλον. Μπορεί όμως να είναι και απόλυτα αρνητικό.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν και ειπώθηκε και στη Βουλή. Πως κάποιος μπορεί να μην είναι καλός σύζυγος αλλά να είναι καλός γονέας.
Ένας άνθρωπος, ας μη διαχωρίσουμε τα φύλα, μπορεί να μην μπορεί να ανταπεξέλθει σε όσα προϋποθέτει ο όρος “καλός σύζυγος” αλλά μπορεί να είναι καλός γονέας. Κάπου εδώ λοιπόν έρχομαι προσωπικά να διαφωνήσω και ως ειδικός ψυχικής υγείας να παραθέσω τα όσα πιστεύω και έχω διδαχθεί αυτά τα χρόνια.
Ένας άνθρωπος, είναι πρώτα άνθρωπος εκ φύσεως και ύστερα γονέας και σύζυγος.
Ένας άνθρωπος ο οποίος είναι ικανός να βιαιοπραγεί σωματικά, φυσικά, συναισθηματικά, λεκτικά εις βάρος του/της συζύγου τότε μόνο κατάλληλος δεν μπορεί να είναι ως γονέας.
Οπότε αποκλείουμε το ενδεχόμενο κάποιος άνθρωπος που έχει αυτές τις συμπεριφορές να είναι ως γονέας ένα πολύ καλό πρότυπο για το παιδί του. Δεν συνάδει με την ανθρώπινη φύση. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο γρήγορα θα αντιληφθούμε το πόσο λανθασμένη είναι η παραπάνω άποψη που ειπώθηκε στη Βουλή.
Αυτό που είναι ιδανικό για ένα παιδί δεν είναι το να βλέπει και τους δύο του γονείς. Είναι το να μεγαλώνει σε ένα υγιές, ήρεμο, επιμορφωτικό και δημιουργικό περιβάλλον.
Το εάν αυτό το περιβάλλον μπορούν να το δημιουργήσουν δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι χωρισμένοι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Εάν όμως ένας γονέας τείνει να έχει συμπεριφορές όπως αυτές που αναφέραμε προηγουμένως όχι μόνο δικαίωμα δεν έχει να βλέπει το παιδί του, αλλά θα πρέπει να τιμωρείται και βαρύτατα όχι μόνο για τις βίαιες πράξεις του αλλά και για τη διατάραξη του οικογενειακού περιβάλλοντος, το οποίο παίζει καθοριστικότατο ρόλο στη δημιουργία υγιών ή μη υγιών ενήλικων ανθρώπων.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
