(Πως) Μπορώ να σε εμπιστευτώ; – γράφει η Ψυχολόγος Μαρία Καραβαγγέλη
Στους περισσότερους από εμάς έχει τύχει να βρεθούν άνθρωποι κατά την διάρκεια αυτής της μακράς πορείας που λέγεται Ζωή οι οποίοι μας πλήγωσαν, μας απογοήτευσαν, μας έκαναν να δούμε το σκληρό πρόσωπο του ανθρώπινου είδους.
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, δημιούργησαν ρήγματα στην ψυχή μας.
Κάποια από αυτά καταφέραμε εύκολα να τα «κολλήσουμε» και σε μικρό χρονικό διάστημα να τα αφήσουμε πίσω μας και να συνεχίσουμε την πορεία μας σαν να μην συνέβη ποτέ, σαν να μην μπήκαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι στην ζωή μας.
Κάποιες φορές, όμως, κάποιοι άνθρωποι ίσως δημιούργησαν λίγο μεγαλύτερα «ρήγματα» στο είναι μας.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η ανάρρωση είναι πολύ πιο δύσκολη.
Χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, γυρίζει ο κόσμος σου «ανάποδα».
Ξαφνικά, από εκεί που δεν το περιμένεις, στο πρόσωπο που άλλοτε έβλεπες εμπιστοσύνη, αγάπη, νοιάξιμο…τώρα απλά βλέπεις σκοτάδι.
Το απόλυτο τίποτα.
Έτσι απλά.
Χωρίς κανείς να σε προειδοποιήσει για αυτό που έρχεται.
Μένεις μετέωρος.
Προσπαθείς να καταλάβεις.
Όσο, όμως, και να προσπαθείς δεν μπορείς να εκλογικεύσεις πλήρως το πώς αυτός ο άνθρωπος που για σένα ήταν τόσο σημαντικός για τόσα χρόνια τώρα έχει μετατραπεί στον «θύτη» που δημιούργησε αυτό το τόσο δυνατό «ΚΡΑΚ» που άκουσες μέσα σου.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, το αποδέχεσαι.
Δεν το καταλαβαίνεις, αλλά το αποδέχεσαι.
Καταλαβαίνεις πώς δεν πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα ή για κάποια παρεξήγηση της στιγμής.
Είναι αυτό που είναι.
Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι.
Ή πολύ απλά μένουν εμμονικώς ίδιοι απλά εσύ δεν το κατάλαβες από την αρχή.
Αυτοί το έκρυψαν; Εσύ εθελοτυφλούσες; Τι νόημα έχει πλέον…
Αγκαλιάζεις την ψυχή σου, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κολλήσεις τα σπασμένα κομμάτια της και συνεχίζεις να περπατάς. Για πολύ καιρό πιστεύεις ότι το άφησες πίσω σου, βλέπεις, άλλωστε, και τα κομμάτια σου να κολλάνε ξανά μεταξύ τους σιγά-σιγά.
Σε ανύποπτο χρόνο, όμως, καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έφυγε ποτέ.
Είναι ακόμη «εδώ», μέσα στο μυαλό σου.
Και περιμένει συνεχώς να σου υπενθυμίζει ότι «δεν αξίζεις», «δεν μπορείς να αγαπηθείς»…. «δεν μπορείς να εμπιστευτείς…».
Και σε ακολουθεί πάντα, όπου και να πας, ότι και να κάνεις. Όποιον συναντάς, βλέπεις άθελά σου στο πρόσωπο του πάλι αυτόν.
Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Απομακρύνεσαι.
Κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αγνοείς τους ανθρώπους και πολλές φορές θεωρείσαι αγενής.
Δεν σε νοιάζει τίποτα, μπροστά στο να προστατεύσεις εσένα.
Αυτό που νόμιζες, όμως, ότι είναι η σανίδα σωτηρίας σου είναι αυτό που σε σπρώχνει περισσότερο στο σκοτάδι.
Αναρωτιέσαι όποιον και να βλέπεις, όποιον και να θες να είναι στην ζωή σου
«Μπορώ να σε εμπιστευτώ;».
Αν ειδικά και οι επόμενοι άνθρωποι που μπορεί και συμπτωματικά να ήρθαν στο διάβα σου και σου «απάντησαν» με τις πράξεις τους ένα μεγάλο «όχι» σε αυτή την ερώτηση, στάθηκαν «πλάι» σε αυτόν τον άνθρωπο, ενίσχυσαν τις αμφιβολίες που είχες ήδη.
Το χειρότερο είναι αν πάλεψες να ανοιχτείς και σε αυτούς τους ανθρώπους, αν με μετά από μεγάλη σκέψη στράφηκες μέσα σου και είπες
«Φτάνει! Πήγαινε παρακάτω».
Αυτοί, λοιπόν, ήταν το χέρι που σε έσπρωξε πάλι πίσω.
Και αυτή η πτώση ήταν πιο έντονη από την πρώτη. Γιατί προσγειώθηκες σε πληγές που ήδη υπήρχαν. Σου υπενθύμισε η πτώση ότι βρίσκονται εκεί.
«Πώς μπορώ να εμπιστευτώ ξανά;», αυτή η ερώτηση σε βασανίζει ξανά και ξανά.
Ποιον να εμπιστευτείς πάλι όμως; Αυτούς που σε πλήγωσαν, όλους τους άλλους; Και μετά καταλαβαίνεις…
Αυτόν που πρέπει να εμπιστευτείς ξανά είναι….Εσένα.
Να σε εμπιστευτείς ξανά.
Ότι είσαι αυτό που θες εσύ και όχι αυτό που σου λένε οι άλλοι. Να σε εμπιστευτείς ότι δεν κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου. Να σε εμπιστευτείς ότι είσαι αρκετά δυνατός να σε σηκώσεις όσες φορές και να πέσεις.
Γιατί θα πέσεις ή μπορεί πολλοί να σε «ρίξουν».
Μόνο ο εαυτός σου δεν πρέπει να χαθεί από όλη αυτή την διαδικασία.
Και η βαθιά πίστη σου ότι κάποια στιγμή θα βρεθούν άνθρωποι να «κρατήσουν» αυτά που εσύ έχεις να δώσεις, να σε κοιτάξουν και να πουν
«Εγώ σε εκτιμώ, εμπιστεύσου με».
Άλλωστε όπως είπε και μια «φωτεινή» ύπαρξη της ζωής μου, σε μία στιγμή απελπισίας, πολλών δακρύων και πολλών «γιατί»:
«Είσαι απλά μια σπασμένη καρδιά πιο κοντά σε αυτόν που θα σε αγκαλιάσει για αυτό που είσαι».
Αφιερωμένο σε όσους μου έδειξαν ότι τελικά αυτός που πρέπει να εμπιστευτώ δεν είναι κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό μου.
Συνεχίζουμε.
