Που πήγε η αγάπη μας; – Γράφει η Άννα Μαργαρά, Ψυχολόγος
Κάποτε ήμασταν νέοι, ερωτευμένοι, λιώναμε ο ένας για τον άλλον…
Η αγάπη μας έμοιαζε γιατρικό για κάθε δυσκολία και ο ένας ήταν εκεί για τον άλλον σε γέλια, χαρές και δυστυχίες.
Πέρασαν τα χρόνια…μεγαλώσαμε, εξελιχθήκαμε, παντρευτήκαμε και κάναμε παιδιά.
Εμείς όμως; Που είμαστε; Πως είμαστε; Η αγάπη μας; Γιατί δεν μεγάλωσε; Γιατί δεν εξελίχθηκε;
Που πήγε αγάπη μου η αγάπη μας;
Τέτοια ερωτήματα βασανίζουν πολλά ζευγάρια, παντρεμένα ή μη, με παιδιά ή χωρίς.
Και μόνο ως έσχατη λύση φτάνουν σε έναν ψυχοθεραπευτή «να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται…».
Και τελικά, σώζεται; Ναι, σώζεται!
Μα πως;
Πως περνάμε από τους τσακωμούς στην ηρεμία και πάλι;
Πως θα αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες χωρίς γκρίνια;
Και τελικά, θα είσαι εκεί για μένα όταν σε χρειάζομαι;
Τα ζευγάρια έρχονται στη θεραπεία όταν πια το μόνο που έχει μείνει είναι ένα συναίσθημα φόβου ότι η αγάπη έχει χαθεί και ότι τίποτα πια δεν είναι ίδιο.
Νιώθουν την ανάγκη να ξαναεφεύρουν αυτό που χάθηκε χωρίς να γνωρίζουν τον τρόπο.
Τα κύρια συναισθήματα που εκφράζουν ο ένας στον άλλον είναι θυμός, λύπη και απογοήτευση.
Κι εκεί, την θέση του «τι νιώθω» παίρνει το «τι κάνεις συνεχώς λάθος» και μόνη διέξοδος μοιάζει να είναι η άμυνα με τη μορφή θυμού.
Από την γέννησή του ο άνθρωπος ξέρουμε ότι χρειάζεται δεσμούς αγάπης για να αναπτυχθεί και να επιβιώσει. Κι αυτή την ανάγκη να εξαρτάται από τον σημαντικό άλλο την κουβαλά για πάντα.
Κι αν ο σημαντικότερος δεσμός είναι αυτός μεταξύ παιδιού και φροντιστή, θα λέγαμε ότι ο επόμενος είναι αυτός μεταξύ συντρόφων.
Όπως νιώθει ένα μωρό όταν ο φροντιστής δεν καλύπτει τις ανάγκες του και δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά του, έτσι νιώθει κι ο ενήλικος όταν κάνει το ίδιο ο σύντροφός του. Κι αν οι πρώτες αντιδράσεις είναι εκρηκτικές, συχνά καταλήγει να μην αντιδρά καθόλου.
Κι εκεί ο φαύλος κύκλος ξεκινά με τον έναν να φαίνεται αδιάφορος και ο άλλος πιεστικός μέχρι να χαθεί κάθε δίοδος αλληλεπίδρασης.
Στη θεραπεία προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το έδαφος να επαναπροσδιοριστεί η σχέση. Το ζευγάρι μαθαίνει πώς να επικοινωνεί τις ανάγκες του χωρίς επιθέσεις και επικριτικά σχόλια. Λαμβάνουν ο ένας την αγάπη του άλλου και την μετατρέπουν σε αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Με αγαπά – είμαι αγαπητός – αξίζω να με αγαπούν – αξίζω να με αγαπώ.
Οι σύντροφοι αποδεσμεύονται από την ανάγκη του να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους εναντίον του άλλου και ο σύντροφος δεν αποτελεί πια κίνδυνο αλλά ασφάλεια.
Όλοι έχουμε ανάγκη κάποιον που πραγματικά μας βλέπει, μας ακούει και είναι εκεί όταν πραγματικά τον χρειαζόμαστε. Κι όταν εμείς έχουμε χάσει αυτή τη σύνδεση, αυτόν τον δεσμό, η δύναμη της θεραπείας είναι εκεί να φωτίσει τον δρόμο ώστε να τα ξαναβρούμε!
Στη θεραπεία δεν θεραπεύουμε απλώς τη σχέση αλλά δημιουργούμε σχέσεις που θεραπεύουν (Susan Johnson).
Επικοινωνία με τον συντάκτη
