Θέλω ή Πρέπει; – Επιλέγω τη Ζωή! -γράφει η Μιχαέλα Σκλατινιώτη – Ψυχολόγος.
Η κάθε μας μέρα από το πρωί που θα ξυπνήσουμε μέχρι το βράδυ που θα κοιμηθούμε κατακλύζετε από “πρέπει”…πρέπει να σηκωθώ νωρίς για να μαγειρέψω, πρέπει να πάω στην τράπεζα, πρέπει να πάω στη δουλειά, πρέπει να είμαι σωστ@, πρέπει να είμαι καλ@, πρέπει να είμαι ευγενικ@, πρέπει, πρέπει, πρέπει….
Κάπου εδώ να πούμε πως το πολύ το κυρ ελέησον και ο παπάς το βαριέται…
Όλα αυτά τα “πρέπει” μας οδηγούν στην καταδυνάστευση των δικών μας θέλω, της δικής μας ευτυχίας & ψυχικής ηρεμίας και μας κάνουν να αναλωνόμαστε σε αυτή τη φράση που ακούμε από μικρά παιδάκια “τι θα πει ο κόσμος;”
Τελικά έχει κανείς να μου δώσει κάποια απάντηση σχετικά με το τι είπε ο κόσμος;
Εγώ δεν έχω ακούσει κάτι ή μάλλον αδιαφορώ να ακούσω γιατί για να έχει να πει κάτι για ‘μένα κάποιο κενό υπάρχει στη δική του ζωή, κάτι του λείπει και προσπαθεί να το βρεί μυρηκάζοντας τις ζωές των άλλων. Συνήθως αυτοί που λένε, προσπαθούν να δικαιολογήσουν και να ομορφύνουν τις δικές τους επιλογές που ποτέ δεν τους κάλυψαν γιατί δεν βασίστηκαν στις δικές τους επιθυμίες. Επίσης, έχω την αίσθηση πως ο κόσμος, αν και δεν του πέφτει λόγος, έχει μια τάση να μιλάει για οτιδήποτε και να κάνεις, είτε ακολουθείς τα πρέπει είτε όχι κάτι θα βρεί. Εκεί ακριβώς κρύβεται και η παθολογία της συμπεριφοράς του.
Δεν είναι εκνευριστικά αληθινό πόσα πρέπει έχει δημιουργήσει αυτός ο κόσμος; Πρέπει να μπω στην καλύτερη σχολή, μετά πρέπει να κάνω ένα μεταπτυχιακό, μετά πρέπει να βρω τη δουλίτσα μου να αποκατασταθώ, μετά έναν καλό σύντροφο, να παντρευτώ και μετά φυσικά πρέπει να κάνω παιδιά….
Η δική σου ευθύνη για τη ζωή σου πού είναι μέσα σε όλα αυτά;;;;;;
Όταν δεν ακολουθούμε τα θέλω μας, τότε μέσα μας γεννιέται ένα βουνό από συναισθηματικά κενά, από ανεκπλήρωτες επιθυμίες που μας ταλανίζουν και μας οδηγούν κάποια στιγμή στην εσωτερική & εξωτερική έκρηξη…
“Θέλω” σημαίνει “επιθυμώ” και “επιθυμώ” σημαίνει “θέλω να απολαύσω αυτο που επιθυμώ”.
Αν ένας φαύλος κύκλος θα ήθελα να κατακλύσει τη δική μου ζωή είναι αυτός των θέλω και των επιθυμιών μου, να έχω το θάρρος να γυρνώ μέσα σε αυτές, να παίρνω την ευθύνη για τις επιλογές μου, τα λάθη μου, να μαθαίνω και να συνεχίζω να προχωρώ προς αυτά που θέλω, ξέροντας μέσα από τα λάθη μου τι να προσέξω για να προστατεύσω το δικό μου συναισθηματικό κόσμο.
Να ξεχωρίσουμε τα “θέλω” που βασίζονται στις επιθυμίες μας από τα “θέλω” που βασίζονται στις παρορμήσεις μας.
Στη δεύτερη περίπτωση αδιαφορώ πλήρως για το κόστος των συνεπειών της πράξης μου. Κι επειδή δε ζούμε μόνοι μας, είναι σημαντικό να υπολογίζουμε τον ψυχικό κόσμο των άλλων, τα συναισθηματά τους και η ελευθερία των δικών μας πράξεων να μην περιορίζει την δική τους ελευθερία. Για παράδειγμα, μπορεί να μη θέλω πλέον το σύντροφό μου και να νιώθω πως κάτι δεν με καλύπτει και να θέλω να φύγω από τη σχέση. Μπορώ να το κάνω αυτό συζητώντας με αυτό τον άνθρωπο που επέλεγα μέχρι πρότινος, να εκφράσω αυτό που νιώθω με σεβασμό προς εμένα και τον άλλο. Αλλά είναι διαφορετικό να λειτουργήσω παρορμητικά και να απατήσω ή να έχω παράλληλη σχέση κατ’εξακολούθηση!!!
Ο ψυχολόγος Albert Ellis δηλώνει πως το μεγαλύτερο μέρος του συναισθηματικού πόνου που βιώνουμε και των ψυχικών παλινδρομήσεων που μας καταβάλλουν είναι αποτέλεσμα της πάλης/σύγκρουσης ανάμεσα στα “πρέπει” και τα “θέλω”. Το να ακολουθείς αυτό που πιστεύεις ότι θα σε φέρει πιο κοντά στην προσωπική ευτυχία, να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις αυτά που κάνεις θα σου λύσει ένα μεγάλο κομμάτι των ενδοψυχικών συγκρούσεων που βιώνεις.
