«Κάποια μέρα…» – Γράφει η Δέσποινα Ζαντή, Ψυχολόγος
Φανερά επηρεασμένη από την κατάσταση με τον κορονοϊό, την καραντίνα και την κλεισούρα κατάλαβα τον μεγαλύτερο μου φόβο… Το μετά.
Το φοβάμαι αυτό το μετά, το φοβάμαι αυτό που λέμε «αύριο θα πάμε εκεί».
Κάποια μέρα θα κάνουμε αυτό και από Δευτέρα θα ξεκινήσω ό,τι θέλω να πετύχω.
Το φοβάμαι.
Και κατέληξα, ξεκάθαρα κατέληξα ότι το «κάποια μέρα» είναι μία από τις πιο επικίνδυνες φράσεις που μπορείς να πεις. Κάποια μέρα… και αν αυτή η μέρα είναι ποτέ;
Και αν δεν έρθει; Πάλι σκεφτόμαστε το μετά. Τι θα κάνω αύριο και πως και γιατί και πως θα χειριστώ τις πιθανές αντιδράσεις των άλλων.
Δεν μιλάμε για το τώρα μιλάμε πάντα αόριστα για ένα άχαστο μετά.
Μιλάμε για κάτι που δεν έχει ζωντάνια, ζωή πως να το πω.
Πόσες ώρες, στιγμές σπαταλάμε για αυτό το μετά που απλά λιτά και απέριττα μπορεί να μην έρθει.
Έχω όμως μία σημαντική απορία.
Πως μιλάς για το τώρα;
Πως ζεις στο τώρα;
Μήπως το τώρα είναι ουτοπία τελικά και το μόνο που υπάρχει είναι το πριν και το μετά;
Θα σου απαντήσω…
Το τώρα είναι ΤΩΡΑ.
Το τώρα υπάρχει, το ζεις το αισθάνεσαι αν θες να το νιώσεις θέλει μόνο λίγη περισσότερη συγκέντρωση.
Δεν χρειάζονται πολλές απορίες απλώς ροή.
Δοκίμασε να ξυπνήσεις και να μην αναρωτηθείς τι θα κάνεις μετά, απλώς να ακολουθήσεις το που σε πάει το τώρα… για να μην παρεξηγηθώ, δεν σου λέω να μην έχεις στόχους.
Σου λέω να ζήσεις το ταξίδι σου.
Να ακούς μουσική με κλειστά τα μάτια.
Να μιλάς και να ακούς, να βλέπεις αλλά να βλέπεις.
Το πριν έχει φύγει και το αύριο δεν σου το υπόσχεται κανείς και το μόνο που πραγματικά έχεις είναι εσένα στο τώρα σου.
Τι θα κάνεις για αυτό;
Nα ζεις όπως θες αυτήν την μέρα και όχι για κάποια μέρα…
Ευχαριστώ για τον χρόνο σου να ακούς τις ανησυχίες μου.
Επικοινωνία με τον συντάκτη
